Spijkerpoepen, sneeuw en een kletterende verrassing

Sveiki! De derde week zit erop: een volle week waarin we minstens zestig uur hebben gewerkt. Helaas bestaat het werken voor ons vaak uit lange busreizen, wachten, wachten en nog meer wachten… Het is erg vermoeiend en ik voel me vaak behoorlijk nutteloos.

Omdat we nog geen lopende projecten hebben is het vaak onduidelijk wat we kunnen doen. Naast Renārs hebben we eigenlijk ook geen andere collega’s of begeleiders, dus als hij bezig is met iets anders dan zijn we een beetje hulpeloos. En Renārs is de enige jeugdwerker op zo’n duizend kinderen, dus hij heeft het eigenlijk altijd druk. Ik weet nog niet echt wat er dan van mij verwacht wordt. Hopelijk wordt dit de komende tijd wat duidelijker en gaat alles een beetje lopen.

Onze laatste week in Iecava is inmiddels aangebroken; vanaf 1 maart gaan we in Bauska wonen. Voor die tijd hebben we ook nog vijf dagen On-Arrival Training, dus we zitten hier echt nog maar een paar dagen. Hopelijk is ons appartement in Bauska wat minder smerig en heeft het genoeg slaapkamers en bedden. De situatie hier in Iecava is namelijk niet echt ideaal.

Verder sneeuwt het hier al een paar dagen, dus misschien wordt het nu dan toch echt winter. Ik heb overal spierpijn van het sneeuwstappen en het uitglijden. Mijn All Stars hebben het zwaar, dus ik denk dat ik binnenkort toch maar sneeuwschoenen moet kopen. 😉

Pirmdiena 15. februāris // Maandag 15 februari – Dag 16
We begonnen de week iets vroeger dan gebruikelijk en om 10:00 uur waren we in Bauska. Ik vraag me nog steeds af waarom we eerder moesten komen, want we hebben vrij weinig gedaan. We moesten een plan maken voor de aankomende Franse/Nederlandse club, maar dat was zo gepiept. Een Nederlandse avond heb ik tijdens uitwisselingen wel vaker georganiseerd. Verder hebben we wat mogelijke activiteiten bedacht en besproken die we vanuit het jeugdcentrum kunnen aanbieden aan scholen. Hopelijk gaat daar iets mee gebeuren, want ik wil wel weer eens iets nuttigs ondernemen.

Toen we ’s avonds weer aankwamen in Iecava ontdekten we een winkeltje bij het station; er zijn hier dus toch winkels! Het was een soort boekenwinkel waar ze ook lingerie en rubberlaarzen verkochten. Toevallig hadden ze een klein Lets-Nederlands boekje met handige vertalingen, dus die heb ik gekocht. Renaud kocht een Engelse (zodat hij beide vertalingen niet begrijpt, altijd handig) en de rest van de avond hebben we Letse gesprekjes gevoerd.

Otrdiena 16. februāris // Dinsdag 16 februari – Dag 17
Renārs zou om 09:30 uur in het gele gebouw zijn, dus een uur later besloot hij ons te vertellen dat hij daar dus niet was. Zoiets hadden we stiekem al een beetje door, want we stonden nog steeds buiten op hem te wachten. Met verdoofde ledematen zijn we naar het rode gebouw gelopen om daar de sleutels van het gele gebouw op te halen. Terug in het gele gebouw hebben we de tijd gedood met Novuss spelen en Lets leren.

’s Middags was er een competitie van scheikundige experimenten waar wij getuige van mochten zijn. Ik begreep geen reet van wat er allemaal gezegd werd, maar er ik zag een aardappelkanon en een hele hoop schuim, rook en vuur voorbijkomen. Daarna ging Renārs weer met zijn touwen in de weer en hingen er allemaal kinderen aan het plafond. Ondertussen mocht de rest van de groep een dode wasbeer aanraken en werd er een klapperende dierenschedel doorgegeven.

Na een vermoeiende dag mochten we eindelijk naar huis. We hadden echt enorm veel honger, dus we begonnen gelijk aan het eten. Renaud had zo veel rijst gekookt dat hij amper nog over z’n bord heen kon kijken. Hij wist niet wat hij er mee moest en van ellende heeft hij het later maar op brood gegeten.

Trešdiena 17. februāris // Woensdag 17 februari – Dag 18
Het was woensdag, dus we hadden weer Letse les. We hebben weer een hoop geleerd en we kunnen soms al delen van een gesprek volgen. Ik oefen het Lets ook op iedereen uit: in de supermarkt, in de bus, tegen mensen op straat en op het werk. Meestal begrijpen ze me wel, dus dat gaat goed. Juf Solvita kan trots zijn.

Na de les ben ik met Renārs en Renaud naar de supermarkt te gaan, want we moeten boodschappen halen voor onze eerste cultuurclub. Het jeugdcentrum heeft een overeenkomst met een supermarkt die helemaal aan de andere kant van het dorp zit, dus we hadden weer een beste wandeling door de natte sneeuw. Na de boodschappen zijn we gaan lunchen bij het busstation. Renārs ging weer naar the middle of nowhere om te trainen, maar gelukkig hoefden wij dit keer niet mee. Dat kwam goed uit, want we hadden een hele hoop pannenkoeken (of crêpes, volgens Renaud) te bakken voor de cultuurclub. Helaas hebben we maar één pan, dus we zijn wel wat uurtjes bezig geweest.

Ceturtdiena 18. februāris // Donderdag 18 februari – Dag 19
Na een ochtendje Novuss spelen en een goede lunch was het tijd voor onze eerste Franse/Nederlandse cultuurclub. Met een opkomst van maar liefst vier jongeren gingen we naar de zaal. Het nieuws dat we pannenkoeken zouden eten verspreidde zich snel, dus uiteindelijk kwamen er nog acht jongeren bij. Een paar enthousiastelingen begonnen gelijk allemaal vragen te stellen over Frankrijk en Nederland (nee, ik heb geen wiet mee) en wilden van alles over ons weten. Daarna zou Renaud openen met een Franse quiz, maar hij wist het allemaal niet meer, dus zijn we maar met Nederland begonnen. De jongeren wisten verrassend veel feiten en clichés op te noemen over ons kikkerlandje.

We hadden een hoop activiteiten gepland, maar het liep allemaal een beetje anders en we gingen mee met de flow. Wel hebben we nog een wedstrijdje spijkerpoepen gedaan, een spel dat enthousiast werd ontvangen. Wie niet durfde te poepen had in ieder geval plezier met toekijken. Ik merkte wel dat er nog wat schaamte in de groep was, dus volgende keer kies ik een ander spel.

Toen iedereen was uitgelachen hebben we pannenkoeken/crêpes gegeten en zijn we gaan afronden. Een paar meisjes vroegen achteraf of we binnenkort een middag of avond met Hollandse spelletjes kunnen organiseren, dus dat was wel leuk om te horen. Dit ga ik dan ook zeker regelen.

Piektdiena 19. februāris // Vrijdag 19 februari – Dag 20
Renaud en ik vertrokken ’s ochtends vroeg naar het busstation, want we hadden twee volle dagen voor de boeg. Er was dit weekend namelijk een outdoor competitie (aktīvais tūrisms, gericht op bergbeklimmen) en wij waren begeleiders. Met een bus vol enthousiaste kinderen en jongeren vertrokken we naar Riga. Omdat onze mentor, Dmitrijs, in Riga werkt zouden we hem vandaag ook ontmoeten. Twee vliegen in één klap.

Aangekomen in Riga hebben we de school en de gymzaal bekeken waar de competitie plaats zou vinden. Daarna betrokken we een klaslokaal: onze slaapplaats voor de nacht. Ik zou dit weekend foto’s en video’s maken van de activiteiten, maar Renārs was zijn rugzak met daarin de camera vergeten in Bauska. Onze mentor bleek ook in Bauska te zijn, dus jullie raden het al: Renaud en ik mochten weer terug.

Na zo’n tweeënhalf uur waren we in Bauska, waar we met Dmitrijs hadden afgesproken in een café. We waren wat vroeg, dus hebben we eerst de rugzak van Renārs opgehaald in het jeugdcentrum. Ondertussen had Dmitrijs mij gesmst dat hij een cursus had tot 17:00 uur en of we niet daarna konden afspreken. Ehhh, nee? Dus zijn we maar naar het kantoor van de lokale krant gegaan om zijn cursus te crashen.

Daar hebben we Dmitrijs ontmoet: een bijzondere man met een grote baard. Bij binnenkomst gaf hij Renaud een hand, zei “bonsoir” (het was middag) en negeerde mijn hangende handje. Hij vroeg ons plaats te nemen op een stoffige bank en begon een heel verhaal over hoe hij ons leven snel interessanter kon maken. Verder praatte hij nogal in z’n baard, dus niet alle informatie kwam bij ons binnen. Ik verstond iets over Stalin en oude kranten. Ook bood hij mij een baan aan in zijn studio in Riga en vroeg hij of ik lessen in Illustrator zou kunnen geven aan zijn cursisten. Dit zou voor mij nog wel interessant kunnen zijn. Daarna vervolgde hij zijn cursus (een soort eerste les multimedia voor jongeren) en hebben wij toegekeken. Na afloop heb ik hem gezegd dat ik best terug wil komen voor de volgende cursus, op voorwaarde dat het in het Engels zou zijn (wij waren alweer bijna overleden na die urenlange presentatie in het Lets) en daar ging hij mee akkoord.

Daarna gingen Renaud en ik weer terug naar Riga. Het was inmiddels al donker en de oude stad zag er mooi uit in de sneeuw. Na een enorm eind lopen van het busstation naar het trolleybusstation (niks is hier logisch) zijn we eerst wat gaan eten. Daarna namen we de trolleybus naar de school, waar we twaalf uur later dan dat we vanochtend vertrokken aankwamen. De hele eerste dag van de competitie hadden we al gemist.

Ons klaslokaal lag inmiddels vol met slaapzakken, chips, snoep en aangevreten bakken noodles. De wasbak hing niet meer aan de muur en de ruimte rook naar gymsok. We zijn maar snel naar de gymzaal gevlucht om daar met een paar jongetjes te spelen en te oefenen voor de competitie. Ze probeerden heel schattig Engels te spreken en hebben me leren tellen in het Lets. Die achtjarigen doen meer moeite dan menig volwassene hier. De rest van de avond hebben we leuk met kinderen gegooid, ze in rubberbanden gestopt en ze door de zaal gerold. Af en toe moest ik een bibberend jochie uit de touwen redden, terwijl hij in het Engels om hulp probeerde te roepen (“I’m sooo scary”), maar dat deed ik graag.

Na een paar uur rondrennen werd iedereen gelukkig een beetje moe en kropen we in onze slaapzakjes. Na een uurtje de wacht te hebben gehouden werd het wat rustiger en ben ik ook gaan liggen. Erg comfortabel was het niet, maar ik deed m’n best om in slaap te vallen. Toen ik eindelijk een beetje wegdommelde schrok ik wakker van een kletterend geluid. Toen had er dus een kind over me heen gekotst.

Sestdiena 20. februāris // Zaterdag 20 februari – Dag 21
Ik werd als een ijspegeltje bibberend onder mijn sjaal wakker. Mijn ondergekotste slaapzak lag in een hoekje en alle ramen stonden open tegen de stank. Geslapen had ik eigenlijk niet echt; het was geen feestje om in die zure lucht op de koude grond te liggen. Nadat ik me had opgefrist in een vreselijk vies toilethok (een dixie op een metalfestival is er niets bij) kon dag twee van de competitie beginnen.

Gewapend met camera stond ik in de gymzaal. Al gauw werd ik gevolgd door een jongetje die de cameratas wilde dragen en mij iets te graag wilde helpen. Bij elke foto of video die ik maakte draaide hij aan de lens of had hij een beter idee. Er was geen ontkomen aan, dus heb ik de camera maar aan hem gegeven. Kind blij, ik rust; zo kon ik mooi de competitie bekijken. Het was wel indrukwekkend om te zien hoe de deelnemers gewoon op tien meter hoogte een touwtje spannen en naar de overkant klimmen. Zo’n kind kan dus gewoon een berg beklimmen en survivallen in de jungle. Ik zou binnen een dag al dood zijn.

Na zes uur lang omhoogkijken was het tijd voor de prijsuitreiking. Eén jongen van onze groep had de eerste prijs en de rest had het ook goed gedaan. Best knap, want sommige kinderen hadden pas een paar keer getraind en nog nooit aan een competitie meegedaan. Na de uitreiking gingen we weer met de bus richting Bauska. Onderweg namen we een paar liftende alcoholisten mee, die eerst bier moesten halen. Dat is blijkbaar allemaal heel normaal. In de bus heb ik lekker geslapen en Renārs maakte ons wakker toen we bijna in Iecava waren. Daar zijn Renaud en ik ergens langs de snelweg gedropt en zijn we naar het dorp gelopen.

Toen we boodschappen hadden gedaan en eindelijk weer thuis waren ging Renaud snel douchen en de was doen. Dat ik onder de kots zat maakte hem denk ik niet uit. De volgende keer zal ik mijn wasgoed in zijn bed leggen.

Svētdiena 21. februāris // Zondag 21 februari – Dag 22
Het was fijn om weer in een bed te slapen en ik heb er dan ook van genoten. Na een rustig ochtendje blogs schrijven en de administratie doen vond ik het tijd om iets te ondernemen. Het besneeuwde landschap zag er mooi uit vanaf mijn balkon, dus ik besloot om een wandeling te gaan maken. Normaal ga ik altijd rechtsaf, dus vandaag ging ik naar links; misschien was er nog wel iets moois in Iecava wat ik nog niet had gezien. Toen ik buiten was leek het wel of het steeds harder ging sneeuwen. Er ligt nu zo’n twintig centimeter en m’n voeten zakten al goed weg. Ik was wel bang om in een besneeuwde greppel ofzo te vallen, dus ik bleef maar dicht bij de bomen lopen. Na een tijdje kwam ik uit bij een open veld, waar ik werd begroet door een grote herdershond. Tijd om om te keren dus. Mijn voetstappen waren de enige deukjes in de sneeuw, dus ik vond de weg gemakkelijk terug. Ik ben onderweg ook helemaal geen mensen tegengekomen; blijkbaar was niemand zo stom om nu naar buiten te gaan.

Nu ben ik weer thuis en ik ben doorweekt. Renaud ligt nog steeds in z’n bed met een koptelefoon op. Het is best ongemakkelijk om hier in de woonkamer te zitten, maar ik heb geen zin om me weer te moeten opsluiten in mijn kamer. Hopelijk gaan de laatste dagen in dit appartement snel voorbij.

Dat was het voor nu. Volgende week zal ik weer wat meer foto’s proberen te maken!  xx

<< Vorige blog // Volgende blog >>