Sveiki, lasītāji! Er zijn inmiddels alweer bijna twee weken voorbij sinds mijn laatste blog en ik heb weer van alles beleefd! Van de saaiste laatste dagen in Iecava tot het leukste weekend in Ķegums. Ik heb al een hoop van Letland gezien, maar er is nog zo veel meer te ontdekken. 
Inmiddels zijn we op on-rrival training geweest en dit was een hele goede ervaring. We hebben onze problemen kunnen bespreken en ik heb een hoop inspiratie opgedaan om mijn EVS-project vorm te geven. Mijn huisgenoot Renaud leek tijdens de training ook een beetje te ontdooien. We hebben nu veel meer contact en vooral veel meer lol, wat toch wel belangrijk is als je zo veel tijd samen doorbrengt. Ook was het erg fijn om de andere vrijwilligers te ontmoeten; ik heb veel leuke contacten opgedaan! We zijn al bezig met de eerste bezoekjes aan elkaar te plannen en er komen ook zeker wat buitenlandse reisjes aan.
Inmiddels zijn we ook verhuisd naar Bauska en het nieuwe appartement is erg, ehm, verrassend. Maar dat lezen jullie verderop in deze blogpost wel.
Pirmdiena 22. februāris – Diena 23
Omdat we zaterdag hadden gewerkt waren we vandaag een dagje vrij. Ik ben extra lang in bed gebleven en toen ik eindelijk mijn hol verliet was Renaud nergens te bekennen. Enorm leuk als je een huissleutel deelt: ik moest dus thuis blijven totdat hij terug zou zijn. Gelukkig kon ik mezelf vermaken met de was doen en het huis schoonmaken. Uiteindelijk kwam Renaud weer terug en greep ik mijn kans om het appartement te ontvluchten.
Ik had gehoord dat er aan de andere kant van de hoofdweg in Iecava een mooi park was, dus die besloot ik op te zoeken. Na een glibberige wandeling stak ik de rivier over en vond ik het park, maar het bleek gewoon een grasveld met een bruggetje te zijn. De Letten hadden dus weer flink overdreven met hun verhalen over deze “prachtige plek”. Maar goed, het was niet lelijk en de buurt eromheen was ook niet verkeerd. De omgeving zag er mooi uit in de sneeuw en met de ondergaande zon. Het was ook lekker rustig op straat en er was bijna geen mens te bekennen. Het viel me op dat vrijwel iedereen in deze buurt een hond heeft, maar niet iedereen heeft een hek. De honden kunnen trouwens heel hard rennen.
Na een rondje park en omgeving ging ik weer richting huis. Ik liep weer in één keer goed, dus mijn richtingsgevoel is lang niet zo slecht als ik (en de rest van de mensheid) altijd dacht. Onderweg heb ik nog wat boodschappen gehaald en kwam ik per toeval langs het afvalstation van onze buurt. Eindelijk gevonden! We hoeven onze laatste vuilniszak dus niet meer naar de markt te brengen.
Thuis aangekomen lag Renaud weer in bed, dus ben ik ook maar op m’n kamer gaan zitten.
Otrdiena 23. februāris – Diena 24
De werkweek was weer begonnen en om 10:00 uur hadden we in Bauska afgesproken. Renārs was vergeten dat hij ’s ochtends een seminar had in Jelgava, dus hij liet ons weten dat hij wat later zou komen. Hij vroeg of ik een certificaat kon ontwerpen, dus ik had weer tien minuten iets te doen. De rest van de tijd vermaakten wij ons met Novuss spelen, Lets leren en ouwehoeren met Juris, de receptionist.
Uiteindelijk liep de middag al bijna ten einde en Renārs was nooit teruggekomen, dus Andris kwam ons redden. Hij dacht dat wij ons wel op een andere plek wilden vervelen en nam ons mee naar Uzvara voor een meeting over het Youth Forum (een evenement dat binnenkort plaatsvindt). Nu ben ik dol op vergaderingen in het Lets en ik heb dan ook intens genoten.
Trešdiena 24. februāris – Diena 25
We begonnen de dag met Letse les, waar we weer een hoop hebben geleerd. Daarna zijn we gaan lunchen met Renārs, die vervolgens weer weg ging. We waren dus weer de hele middag alleen in het jeugdcentrum, zonder taken, projecten of collega’s. Dus hebben we maar weer Novuss gespeeld, Lets geleerd en Juris van z’n werk afgehouden.
Mijn fotografie-assistentje Kārlis was er ook (moet dat kind nooit naar school?) en hij wilde graag een compilatievideo maken van het competitieweekend. Daar heb ik hem bij geholpen en hij was heel blij. Ik was ook blij, want nu had ik tenminste nog een beetje iets nuttigs gedaan.
Ceturtdiena 25. februāris – Diena 26
Onze laatste dag in Iecava was aangebroken. Renārs had weer een afspraak buiten het dorp, dus we waren ’s middags pas in het jeugdcentrum. Het certificaat dat ik eerder deze week had gemaakt was op mysterieuze wijze van de werklaptop verdwenen, dus deze heb ik overnieuw gemaakt op mijn eigen laptop. Ondertussen voerden Renaud, Andris en Juris een discussie over superhelden en probeerde ik me nuttig te maken. Ik verdoe hier echt mijn tijd. We zijn lekker vroeg naar huis gegaan, want niemand mist ons toch en we hadden een hoop spullen in te pakken voor de verhuizing en de On-Arrival Training.
Tijdens het inpakken vroeg Renaud mij wanneer we weer terugkwamen in Iecava. Ehm, nooit? Hij wist dus gewoon niet dat we gingen verhuizen.
Piektdiena 26. februāris – Diena 27
De wekker ging al om 05:30 uur en met moeite kwam ik uit bed. We pakten onze laatste spullen in en vertrokken naar het busstation. Dmitrijs zat al in de bus en kwam bij ons zitten. We hebben leuk gepraat en ik ga hem helpen met het vormgeven van een game. De eerste indruk zegt dus ook niet alles, want hij blijkt eigenlijk een hele interessante en grappige man te zijn. Gelukkig maar, want we zitten nog het hele jaar aan elkaar vast. 😉
In Riga stapten we in de bus naar Ķegums, waar we na een uurtje wachten werden opgehaald door Liga. Zij bracht ons naar Umuri: een gasthuis in the middle of nowhere en onze verblijfplaats voor het weekend. Umuri ligt aan de Daugava rivier en is omgeven door bos en natuur; het was dus geen straf om daar een paar dagen te verblijven.
De groep bestond uit veertien vrijwilligers uit heel Europa, hun mentoren en onze trainers: Stas en Sintija. We begonnen met wat games om elkaar een beetje te leren kennen. We maakten een soort paspoortje van papier, die we vervolgens aan elkaar doorgaven om opdrachten te vervullen. Toen ik mijn paspoort weer terug kreeg was het gevuld met tekeningen en feiten over mijzelf, gemaakt en geschreven door anderen. Daarna hebben we aan onze teambuilding gewerkt en onze verwachtingen van de training besproken.
Na een goed diner was het tijd voor de Letse culturele avond, waar we hebben gezongen, gedanst en van Lets eten en drinken mochten genieten. Ook hebben we Letse rituelen uitgevoerd, zoals een stronk hout om het huis heen slepen en over een kampvuur springen. Altijd leuk, het is hier net het Joelfeest.
Sestdiena 27. februāris – Diena 28
Ik werd wakker naast mijn kamergenoot Fanny Biver, wat zeker wel de grappigste naam ooit is. Na een lekker ontbijtje hadden we een informatief programma over Erasmus+, Youthpass en alle bijbehorende competenties. Dit komt in elke training terug, dus het was voor mij niets nieuws.
Na een lange dag van theorie en een lekkere Letse maaltijd was het tijd voor de culturele avond, georganiseerd door de vrijwilligers. We hebben weer gedanst, gezongen en spelletjes gespeeld. Uiteraard werd Nederland vertegenwoordigd met het spijkerpoepen, wat enthousiast werd ontvangen. Na een aantal dansjes zijn we het dierenspel gaan spelen (echt heel leuk; ik was de worm) en bij het kampvuur gaan zitten. Daar gingen de spelletjes vrolijk door en heb ik menig brein laten kraken. Het was een supergezellige avond/nacht.
Svētdiena 28. februāris – Diena 29
Toen ik na een paar uurtjes slaap wakker werd ontdekte ik twee nieuwe kamergenoten: de Duitse Paula en een lange Let. Ze verrasten mij niet alleen met hun aanwezigheid, maar ook met chocolaatjes en bier. Ze mochten blijven.
Na een doucheje en een ontbijtje begonnen we het programma met een mentor-vrijwilliger-challenge, om de onderlinge banden te versterken. Alle vrijwilligers kregen een blinddoek om en moesten met hun mentor mee naar buiten. Renaud en ik waren de enigen die een mentor delen, dus Dmitrijs had zijn handen vol aan zijn twee blinde kinderen. Hij leidde ons door de sneeuw en liet ons knielen bij de rivier om het water aan te raken, obstakels beklimmen, in een gat springen en hij stopte ons in één of andere kooi. Dat we hem nog vertrouwden is een wonder.
Toen werden de rollen omgedraaid en mochten wij Dmitrijs blinddoeken. We renden door de bossen, terwijl Renaud dennentakken in de arme man zijn gezicht sloeg voor wat extra effect. We lieten Dmitrijs een stapel houtblokken beklimmen, stukken ijs verplaatsen en een pony aaien (“kijk, hier is Paula!”). Dat hij ons daarna nog vertrouwde is ook een wonder.
Na deze challenge was het tijd om onze EVS-projecten vorm te geven. We kregen de opdracht om een collage te maken van onze toekomst. Ook hebben we alle werkzaamheden, plannen en persoonlijke projecten voor onze EVS uitgeschreven. Het was erg inspirerend en ik heb een hoop ideeën gekregen die ik in het jeugdcentrum zou willen uitvoeren. Hierna namen we afscheid van de mentoren en kregen de vrijwilligers een nieuwe opdracht. We moesten kleine bedrijfjes vormen en een projectje bedenken, die we de volgende dag konden uitvoeren met hulp van de lokale bevolking. Ik vormde mijn bedrijf met twee Italianen: Francesca en Leonardo. We kwamen al snel met een idee wat redelijk simpel uit te voeren was, dus kozen we voor een extra challenge. Dit bleek een ei te zijn, die we de volgende dag gekookt moesten teruggeven.
Omdat we nog maar met een kleine groep waren moesten we ’s avonds zelf koken, wat een flinke chaos was met veertien mensen in één keuken. Na vele uren stond er eindelijk wat eten op tafel; het was een zooitje, maar alles was erg lekker. Na ons culturele diner hebben we Weerwolven en nog wat andere games gespeeld. We hebben weer een hoop gelachen en gingen uiteindelijk voldaan naar bed.
Pirmdiena 29. februāris – Diena 30
Het was de ochtend van onze challenge en we werden in groepjes naar Ķegums gebracht, een dorpje vijf kilometer verderop. We begonnen onze missie in de lokale supermarkt, waar we voorbijgangers aanspraken en vertelden over EVS. Ook vroegen we ze om een omtrek van hun hand te maken op een groot vel papier, zodat er uiteindelijk een multiculturele poster zou ontstaan, met een knipoog naar het EVS-logo. Bijna niemand sprak Engels, maar gelukkig waren sommige mensen wel bereid om even te stoppen om een handomtrek te (laten) maken. We hebben ook een paar leuke gesprekken gehad en we hebben hopelijk wat mensen kunnen informeren en inspireren.
Onze poster raakte al aardig snel vol, dus besloten we om de rest van de tijd te besteden aan onze extra challenge: het ei. Dit was erg lastig, omdat wederom bijna niemand Engels sprak. We zijn echt overal geweest: restaurants, winkels, scholen, kantoren, de bibliotheek… Maar niemand kon ons helpen. We spraken elke voorbijganger aan, maar zonder succes. Eén mevrouw heeft een tijdje met ons staan praten, maar na mijn geweldige pogingen tot een Lets gesprek heeft ze het ei alleen maar gekleurd met een stift, want ze dacht dat het voor Pasen was. Het hielp ook niet toen ik een pan tekende en kookgeluidjes maakte.
Het was inmiddels al middag en ons ei was nog steeds ongekookt. Om 13:00 uur moesten we terug zijn in gasthuis Umuri, dus we besloten om terug te lopen en het ei onderweg bij een café te laten koken. De weg terug was simpel: we hoefden alleen maar de weg langs de rivier te volgen. Dus dat deden we. Na een tijdje stopte ons pad en gingen we door de bosjes verder. Toen stopten ook de bosjes en hadden we geen andere keuze dan terug te gaan. Ik probeerde nog verder te lopen, maar de sneeuw verschool een plas water en toen was ik een beetje nat. Apple Maps bracht ons weer in de bewoonde wereld, waar we konden oversteken. Aan de andere kant van de weg vervolgden wij onze tocht. Onderweg probeerden we ons ei te laten koken bij verschillende cafeetjes, maar zonder resultaat.
Na dik anderhalf uur liepen we nog steeds langs de weg en Umuri was nog nergens te bekennen. Mijn telefoon was inmiddels leeg, dus we probeerden auto’s te laten stoppen om de weg te vragen. Uiteindelijk stopte er een auto, maar toen de aardige meneer hoorde dat ik Nederlands was begon hij te schreeuwen en reed hij snel weg. We kwamen bij een bushalte aan en besloten om Sintija maar te bellen, om te vertellen dat we een beetje verdwaald waren. Toen we vertelden bij welke bushalte we waren had ze geen idee waar het was; het stond ook helemaal niet op de kaart. Toen herinnerde Leonardo zich ineens dat hij internet had. We openden Google Maps en zagen dat we niet alleen de verkeerde kant opliepen, maar ook nog eens aan de verkeerde kant van de rivier waren. Gelukkig kwam Liga van Umuri ons zoeken en redden.
Na een verdacht lang autoritje (we zaten dus echt heel erg verkeerd) kwamen we aan bij Umuri, waar we nog snel wat konden eten voordat we verder gingen met het programma. We kregen de kans om allemaal nog onze laatste vragen te stellen, wat goed uitkwam, want ik had er een hoop. Stas en Sintija deden erg hun best om iedereen te helpen en alle problemen op te lossen. Ik had eindelijk het idee dat er echt geluisterd werd, in plaats van alleen maar gelachen. Zo grappig is het namelijk niet als zowel je project als je woning zwaar bagger is.
Een lange discussie later was het tijd voor een kliekjesdiner en begon onze laatste avond in Umuri. We hebben weer allerlei spelletjes gespeeld en ik heb een hoop nieuwe mindgames geleerd. Ook hebben we Dixit gespeeld: een kaartspel waarbij je verhalen moet vertellen, erg leuk. Toen de meeste mensen al op één oor lagen zaten wij nog met een klein groepje geboeid naar Stas te luisteren. Hij vertelde Black Stories: korte mysterieuze verhalen waarbij wij moesten raden wat er was gebeurd. Heel interessant en goed voor het out-of-the-box denken. 😉
Otrdiena 1. marts – Diena 31
Na een laatste ontbijt verlieten we gasthuis Umuri en vertrokken we met het VW-busje van Stas naar Riga: roadtrip! Onderweg zongen we liedjes en viel er een Italiaan op me in slaap. Aangekomen in Riga namen we een tram naar het centrum, waar we de toerist hebben uitgehangen. We kregen een rondleiding en hebben monumenten en de nationale bibliotheek bezocht. Na een lange wandeling en een emmer bier zijn we met de trein naar Majori gegaan, om daar aan de Baltische Zee de zonsondergang te bekijken: de perfecte afsluiting van een geweldig weekend.
Na het afscheid (of eigenlijk een “tot ziens”) namen Renaud en ik de trein naar Riga en vanaf daar een bus naar huis. ’s Avonds kwamen we aan in Bauska, waar we Renārs ontmoetten in Rimi. Hij nam ons mee naar ons nieuwe appartement en we waren vol verwachting. We zouden eindelijk twee slaapkamers hebben en een koelkast, en alles zou beter zijn. Daar zijn we dus mooi ingetrapt.
We hebben inderdaad twee slaapkamers, maar we hebben nu geen woonkamer. Wat kamers betreft is er dus eigenlijk niks veranderd. We hebben nu een koelkast, maar we hebben geen wasmachine meer, ik heb geen bed, geen gordijnen, geen douche… De meubels vallen van ellende uit elkaar, de kasten zijn gevuld met spullen van vorige bewoners en alles is te vies voor woorden. In de vensterbank vonden we een hoop dode insecten (en dan bedoel ik geen lieve, kleine vliegjes) en een verlepte cactus. De pislucht in de wc is niet te harden en het laminaat was zo stoffig dat het bijna tapijt was geworden. Als ik dit vergelijk met ons appartement in Iecava dan zou ik daar graag van de grond eten.
Maar, het schijnt dat we blij moeten zijn dat er stromend water is en dat we niet in een emmer hoeven te schijten.
Trešdiena 2. marts – Diena 32
Vandaag was Renārs in Riga, maar Juris kon de deur van het jeugdcentrum voor ons opendoen. We hadden eigenlijk niet echt iets te doen, dus hebben we lekker gebruik gemaakt van de wifi. Ik heb wat mails beantwoord, administratie geregeld, aan mijn blog gewerkt en de films gedownload die de beste ome Aad naar mij had gestuurd. (Nogmaals bedankt!)
We zijn lekker vroeg weggegaan, want we hadden thuis genoeg te doen. Nadat we een shitload aan schoonmaakspullen hadden ingeslagen bij Rimi kon het poetsen beginnen. Omdat we toch wel graag wilden koken begon ik met het gasfornuis, die verstopt zat onder een laag van zo’n tien jaar aan aangekoekte etensresten. Het bleek een bijna onmogelijke taak te zijn, en toen we na een paar uur schrobben probeerden te koken bleek het gas niet eens te werken. Gelukkig hadden we een droge worst en hebben we de nacht overleefd.
Ceturtdiena 3. marts – Diena 33
’s Ochtends werden Renaud en ik verrast met een bezoekje van de vorige bewoners van ons appartement. De viezeriken bleken twee jonge dames te zijn en ze kwamen wat spullen ophalen. Bergen troep gingen er mee naar buiten en ze zijn wel zes keer heen en weer gelopen. Ook waren ze nog zo aardig om een kussen, een ranzig tosti-ijzer en wat pannen en bakjes (inclusief etensresten) aan ons te doneren.
Na dit gezellige bezoek zijn we naar het jeugdcentrum gegaan, waar we met Renārs de planning voor de komende week hebben besproken. Ook hebben we even flink kunnen klagen over het appartement en hebben we het bedrijfje bezocht waar we voortaan ons wasgoed heen moeten brengen. Daarna vertrok Renārs naar Tallinn, dus we zijn de komende dagen alleen, wat eigenlijk niet heel anders is dan wanneer hij er wel is. Samen met Andris zijn we begonnen aan een socialmediaplan om het jeugdcentrum en haar activiteiten te promoten. Voor de cultuurclub hebben we een lijst met interessante woorden en zinnen samengesteld en alles vertaald in het Nederlands en Frans. Andris heeft de uitspraak in het fonetisch Lets geschreven en dit hebben we uitgetest op de jongeren. Dat ging verrassend goed en ze klinken al als echte Hollanders.
Na het werk zijn we meteen begonnen met schoonmaken. Ik nam de keuken onder handen en Renaud begon in de badkamer. Ik heb geluk dat hij echt zo’n paranoïde schoonmaakfreak is. Hij doet altijd meteen de afwas, gaat elke dag met de bezem door het huis en gebruikt desinfecterende gel na elke croissant die hij eet. Het is ook zo’n persoon die na het douchen zijn handen wast.
Urenlang hebben we gepoetst, geschrobd en afval afgevoerd. Er zijn al minstens tien volle vuilniszakken door de deur gegaan, maar we zijn er nog lang niet. Ik denk dat we nog wel een paar weken aan het opruimen en schoonmaken zijn. Maar voor nu hebben we in ieder geval een iets schoner en leger appartement. Ook werkt het gas weer een beetje, dus we hebben zelfs kunnen koken.
Toen ik naar bed ging zag ik dat Renaud ook op mijn kamer had puingeruimd. Ook stond zijn elektrische luchtverfrisser vrolijk te pruttelen naast mijn bed (of nou ja, matras; mijn bed komt voorlopig nog niet). Het ruikt nu naar iets frissere lijken en Renaud heeft weer punten gescoord.
Piektdiena 4. marts – Diena 34
Eigenlijk hoefden we vandaag niet naar het jeugdcentrum, maar we gingen toch heen omdat we dringend behoefte hadden aan wifi en een douche. Ik was blij om eindelijk weer mijn haar te kunnen wassen, maar helaas was het warme water na een paar minuten al op. Dat was dus letterlijk een koude douche. 
Na nog even van de wifi te hebben genoten gingen we naar Bauskas Dzive (de lokale krant) om daar de tweede workshop van Dmitrijs bij te wonen. Het zou dit keer in het Engels zijn, maar dat was dus niet zo. Andris probeerde heel lief alles te vertalen, maar we mochten niet praten, dus dat feestje was van korte duur. Omdat ik er toch allemaal niks van verstond zijn we eerder weggegaan en heeft Andris ons geholpen om onze was weg te brengen, want de wasdames verstaan geen woord Engels. Al onze kleren zijn nu in handen van deze twee oudjes, en morgen kunnen we alles weer schoon en droog ophalen.
’s Avonds besloot Renaud dat mijn slaapkamer echt veel te lelijk is en dat we moesten decoreren. Nu heb ik cadeaupapier op mijn raam en Renaud heeft posters gemaakt. Ik moet zeggen dat het er niet slecht uitziet. Als ik straks meubels en gordijnen heb begint het misschien nog op een echte kamer te lijken. Voor nu zit ik nog steeds op mijn matrasje op de grond. Ik denk dat ik er zo maar eens op ga liggen, want het is al erg laat.
Ar labu nakti un tiksimies vēlāk! xx
Heb net je blog gelezen. Een beetje laat. Sorry ?. Wat een avonturen beleef je toch ?. Vind het dapper hoe je je staande houdt onder soms best barre omstandigheden. Het is vandaag je verjaardag. Hoop dat je het een beetje hebt kunnen vieren. Veel liefs van Aad en mij
Met veel plezier en bewondering je blog gelezen. Hou je taai en veul plezier met de komende avonturen! Groeten, Frank
Hoi Steef, Wat een heerlijk begin van dit regenachtige weekend. Je relativeringsvermogen is echt enorm en daar bewonder ik je om
Ik wist dat natuurlijk al wel maar het komt nu wel heel erg goed van pas. Respect hiervoor hoor!
En fijn dat jij en Renaud nu beter contact hebben. Dat is toch wel heel belangrijk als je een jaar lang op elkaars lip zit. Fijn weekend verder en tot blogs/domino/mails/app
Kus van mam xxx