De dansende designer

Sveiki! Hier weer een blogje tussen de reisjes door. De afgelopen week was ik een vormgeefslaafje, ben ik naar Valmiera geweest en heb ik met bejaarden gedanst. Dat was weer eens wat anders – en veel fijner dan in een uitgestorven jeugdcentrum zitten. Ik probeer mijn activiteiten tegenwoordig dan ook zo veel mogelijk buiten het BJC te plannen, want ik heb het helemaal gehad met deze organisatie, Bauska en alles en iedereen hier.

Ik word hier nog steeds niet met respect behandeld en ik ben niets meer dan een fabriek die posters en websites uitpoept. Zelfs mijn oude mentor Dmitrijs wist me ineens weer te vinden, omdat hij een designer nodig had. Toen ik hem duidelijk maakte dat ik geen interesse heb, omdat hij alleen maar contact zoekt als hij wat nodig heeft, ging hij het zielige mannetje uithangen. Hij had er tenslotte alles aan gedaan om ons te helpen en verder was het natuurlijk allemaal mijn schuld. Pleur toch op. Nog een paar maanden tot de zoete verlossing – ik kijk bijna uit naar mijn lege toekomst. Afijn, dit was mijn week…

[256] Trešdiena 12. oktobris // Woensdag 12 oktober
De woensdag begon weer eens met een BJC50-meeting met Veronika en Madara. Vandaag hadden ze een leuke verrassing voor mij: de hele indeling van de website moet worden veranderd, hoera! Er zijn nieuwe menu’s en extra lagen in de site bijgekomen en alles gaat nu minstens vijf keer zo veel tijd kosten. Tijd dat ik niet heb, maar als ik dag en nacht werk moet het me toch zeker lukken. Ik dacht dat de slavernij al ruim honderdvijftig jaar geleden was afgeschaft, maar dat bericht heeft het BJC blijkbaar nog niet bereikt.

Ik heb voor de vierhonderdste keer uitgelegd dat ik een vrijwilliger ben, en dat alles wat ik hier doe niet eens in de buurt komt van EVS. Dat hielp weinig, maar na wat dreigen met een negatief eindrapport werden ze wat milder. Geheel toevallig werd ik ook nog bijgestaan door Andris, die een betoog hield over hoe slecht we hier behandeld worden. Dit alles tezamen zorgde ervoor dat ik nu alleen nog maar het frame van de website hoef af te maken, en dat Madara het project daarna van mij overneemt. Ik moet haar nog wel even leren hoe alles werkt (ik vraag me af wanneer), maar er is hoop. Andris is mijn held.

’s Middags kwam er weer eens niemand naar mijn workshop, dus ik kon de rest van mijn tijd mooi verspillen aan het ontwerpen van certificaten. Want al moet het frame voor de website nu zo snel mogelijk af zijn, ik krijg natuurlijk geen tijd om eraan te werken. Stel je voor, zeg. Gelukkig komt elke dag altijd weer ten einde en mocht ik uiteindelijk weer naar huis. Renaud bakte koekjes en had een balletje deeg bewaard, zodat ik dat kon opeten: het hoogtepunt van mijn dag. De koekjes waren ook lekker. Het is geen straf om met zo’n bakkende schoonmaakmiep samen te wonen.

[257] Ceturtdiena 13. oktobris // Donderdag 13 oktober
Vandaag begonnen we de dag met een Letse les, in een leeg jeugdcentrum. Er was geen personeel te bekennen en wij hebben geen sleutels meer, dus we konden niet eens ons lokaal in. Dat werd dus een les in het infocentrum, waar iedereen in- en uitloopt en de boel verstoort. Erg bevorderlijk voor de concentratie.

Na de les zijn Renaud en ik naar huis gegaan, hebben we onze spullen gepakt en namen we de bus naar Valmiera: een stad in het noorden van Letland, waar medevrijwilliger Ola woont. De volgende ochtend zouden we namelijk salsa- en bachata-les geven in het bejaardentehuis waar zij werkt. Dit samenwerkingsproject is ontstaan tijdens de Midterm Meeting, om onze EVS een beetje leuker te maken. En dat kunnen we goed gebruiken.

[258] Piektdiena 14. oktobris // Vrijdag 14 oktober
De wekker ging al vroeg, want het bejaardentehuis was nog een uur lopen vanaf Ola’s appartement – en we wilden onderweg ook nog wat van de stad zien. Na een lange en toeristische wandeling kwamen we aan bij Ola’s werkplek, waar we een rondleiding kregen. Er was weinig privacy voor de oude mensjes en we mochten echt alles zien: waar ze slapen, eten, gewassen worden… We zagen mensen zonder benen (en veel ook), oudjes in een wasbed, er werden luiers verschoond, wonden verzorgd, en ik heb zelfs iemand in bed zien schijten. Ik ben getraumatiseerd voor het leven.

En de bejaarden waren oud – echt oud. Ze zagen eruit alsof ze rechtstreeks uit een zombiefilm kwamen en ik betwijfelde of ze allemaal nog wel leefden. De meesten lagen bewegingloos in bed en staarden een beetje naar het plafond. Af en toe stond er een leeg bed tussen, omdat er net iemand overleden was. Ik vroeg me af of die persoon dan misschien nog ergens in de kamer lag, want het rook overal naar dood en verderf. Echt respect voor Ola, dat zij hier kan werken. Gelukkig waren er ook iets levendigere oudjes en die waren erg leuk. Ze vonden het geweldig dat er buitenlands bezoek was, en ze lieten ons maar al te graag hun muntencollectie zien, of zongen uit volle borst een lied voor ons.

We zijn alle kamers langsgegaan om de oudjes op te halen voor onze dansles. De kwieke dametjes wilden allemaal wel meedoen, maar die moesten natuurlijk eerst hun haar kammen – en daarna duurde het ook nog een uur tot ze eens naar de zaal waren gestrompeld. Uiteindelijk hadden we een leuk groepje verzameld en kon de les beginnen. Renaud en ik hadden al een paar maanden niet gedanst, dus het ging allemaal niet meer zo soepel. Gelukkig maakte het voor de omaatjes niet uit: die vonden het allemaal wel prachtig. Ze hebben ons zelfs nog de wals en een Letse volksdans geleerd, echt schattig.

Na dit bejaardenavontuur was het tijd voor de tweede ronde en gingen we naar het seniorenhuis, om daar nog een keer met de voetjes van de vloer te gaan met een groep gepensioneerden. Deze waren gelukkig iets actiever (en vielen ook niet om als ze een rondje moesten draaien), dus dat was wel fijn. We hebben ze salsa en bachata geleerd en ze vonden het erg leuk. Toen de senioren moe werden en uitgedanst waren, zat onze werkdag er alweer op en zijn we met z’n drieën gaan lunchen. Vervolgens hebben we nog een tour door Valmiera gedaan, door het bos gewandeld en de kliffen aan de rivier bezocht. Helaas konden we niet veel langer blijven, want we hadden nog een vier uur lange terugreis voor de boeg. Maar we gaan nog wel een keertje terug naar deze mooie plek.

[259] Sestdiena 15. oktobris // Zaterdag 15 oktober
Eindelijk weekend! En vanaf vandaag heb ik ook nog een weekje vrij: even weg van het BJC en al het gezeik – heerlijk. Mijn vrije week begon wel met een drukke dag, want ik moest nog een hoop afronden, regelen en voorbereiden. Ik heb een enorme to-do-list gemaakt en die ben ik nog druk aan het afwerken. En dan tussendoor ook nog m’n blog updaten… Maar het is weer gelukt!