Ik heb zowaar internet! Het is traag als dikke stront en het moet allemaal via m’n telefoon, maar ik heb geduld… Hierbij een verslag van mijn eerste dagen in Letland.
Zondag 31 januari – Daar gaan we dan…
Nadat ik eenmaal door de douane was, viel er een flinke last van m’n schouders: er was geen weg meer terug. Ik kon me nog wel druk gaan maken over de spullen die ik wel of niet mee heb, of over m’n appartement die nog vol meubels en dozen staat, maar ik kan er nu toch niks meer aan doen.
Het avontuur kon beginnen.
Na een uitgebreide drugscontrole en wat betastingen mocht ik dan eindelijk het vliegtuig in; op naar Kiev! Het was wel te zien met welke maatschappij ik vloog, want het hele vliegtuig zat vol met Oekraïners. Je herkent ze meteen, want ze zien er allemaal uit alsof ze dronken zijn en een pruik dragen. Leuk detail: de stewardessen dragen allemaal een mondkapje.
Het was een rustig vluchtje met brede stoelen en veel beenruimte. Dat had ik zeker wel nodig met mijn lange lichaam. In Kiev aangekomen heb ik even twee stempeltjes in m’n paspoort gescoord (hoera!) en ben ik lekker met mezelf uit eten geweest. Eigenlijk was het heel vies, maar dat maakt niet uit, want het kostte toch geen drol.
Toen was het tijd voor vlucht nummer twee: naar Riga! Wederom een rustige vlucht, en aangekomen in Riga stond Renārs al op mij te wachten. Gelukkig had ik het nodige stalkwerk op Facebook gedaan, dus ik herkende hem meteen. Een taxibusje bracht ons in Iecava, waar mijn appartement is. Het is aardig groot, er is een mysterieuze massagedouche (die na enige inspectie vreselijk smerig bleek te zijn) en ik heb een enorme slaapkamer met een supergroot bed. Eén minpuntje: er is maar één slaapkamer. Ik ben benieuwd hoe we dat gaan oplossen met Garçon du Baguette.
En nu zit ik hier. Ik ken de weg niet, ik spreek de taal niet. Ik heb geen mobiel bereik en geen internet. Ik heb alleen een geblokkeerde simkaart, die Renārs mij in handen drukte voordat hij de bus instapte. Gelukkig vond ik het appartement snel weer terug, en na een kleine mental breakdown ben ik op zoek gegaan naar gratis wifi, wat ik gelukkig vond bij het busstation.
Helaas vond mijn telefoon het te koud, dus die viel na een aantal berichtjes alweer uit. Natuurlijk was m’n power bank ook nog niet opgeladen, dus ik kon weer naar huis. Toen mijn telefoon weer een beetje bijgekomen was ben ik nog een laatste keer naar het busstation gelopen om de wifi te gebruiken. Het was inmiddels gaan sneeuwen: de wegen waren al glad en het was erg koud. Ik heb een halfuurtje staan schuilen onder een afdakje, waar ik iedereen heb laten weten dat ik nog in leven was. Daarna ben ik teruggelopen naar huis en ben ik na een treurig doucheje lekker vroeg gaan slapen.
Maandag 1 februari – Dag 2
Ik heb best lekker geslapen onder mijn prachtige beddengoed met vlinders en glitters. Na een ontbijtje van Lets brood met Hollandse smeerkaas ben ik naar het busstation gelopen, want ik moest naar Bauska. Ik probeerde onderweg nog een simkaart te kopen, maar dat lukte niet omdat de meeste mensen hier weigeren Engels te spreken. Misschien is het omdat ze allemaal minstens tachtig jaar oud zijn. Echt, waar zijn de jonge mensen?
Op goed geluk stapte ik in de goede bus, waar gelukkig nog een bankje vrij was. Anders had ik mooi mogen staan, want die Letten willen echt niemand naast zich hebben. Ze gaan ook allemaal aan het gangpad zitten. De bus hier is een beetje vreemd en heeft meestal geen stopknopjes, dus je moet maar hopen dat de buschauffeur zo aardig is om bij de goede halte te stoppen. Dat ging gelukkig goed, en Renārs stond weer op mij te wachten. Aangekomen bij het jeugdcentrum hebben we thee gedronken, en omdat iedereen hier in februari blijkbaar de Letse griep krijgt, moest er een stuk gember in. Nou, ok.
Renārs gaf me een rondleiding door het gebouw; het is best groot en er komen echt heel veel kinderen en jongeren. Daarna zijn we gaan lunchen bij een restaurantje in de buurt, waar ik echt achterlijk veel eten kreeg voor maar € 3,-. Renārs zegt dat het duur is. Ik zeg dat dit een fantastisch land is.
We namen de bus weer terug, want Renaud, mijn flatgenoot, zou aankomen in Iecava (na drie keer zijn halte te hebben gemist, het valt ook niet mee). Onderweg heb ik met hulp van Renārs een simkaart kunnen kopen, dus ik ben nu weer een klein beetje mobiel. Daarna heb ik Renaud ontmoet. Het lijkt me wel een leuke jongen, alleen we verstaan elkaar niet echt. Of beter gezegd: echt niet. Ik denk dat mijn crappy Frans misschien nog wel beter is dan zijn Engels.
’s Avonds stelde Renārs ons aan twee vrienden van hem voor: Dmitry en… Dmitry’s vriend (de namen hier zijn echt niet te onthouden). Ze wonen in de flat tegenover ons, dus we hebben daar even gezellig wat gedronken en gekaart. Goed gezelschap, goed bier. Ik vermaak me wel.
Dinsdag 2 februari – Dag 3
We moesten om 12:00 uur in Bauska zijn, dus ik probeerde Renaud al de hele ochtend duidelijk te maken wanneer we moesten vertrekken. Helaas kwam de boodschap absoluut niet aan (zelfs niet in het Frans), dus die bus hebben we natuurlijk gemist. Een uur te laat kwamen we aan bij het jeugdcentrum, waar we met Renārs onze verwachtingen en wensen hebben besproken. Daarna zijn we met een taxibusje en nog twee andere mannen naar een school gegaan, waar we een meeting hebben bijgewoond. Ik verstond ongeveer vijf woorden, dus het was echt een geweldig leuke middag. Gelukkig waren er lekkere hapjes.
Nu zijn we weer terug in het appartement in Iecava en ik probeer Renaud te helpen met zijn telefoon en internet. Verder hebben we elkaar niet zo veel te melden, want ik begrijp hem niet en hij mij niet. Google Translate is momenteel onze beste vriend.
Ik denk dat ik straks maar wat eten ga koken, als het vreemde gasfornuis en de gelimiteerde pannenset het toelaat. We zitten hier voor de rest op zich wel prima. Renārs gaat nog een bed en een “muurtje” voor Renaud regelen (hij slaapt nu op een uitklapbank in de woonkamer), maar ik heb verder niks te klagen. De badkamer en de hygiene laten wel wat te wensen over, maar goed. Misschien dat we later nog naar Bauska verhuizen, maar dan moet er eerst iemand doodgaan. Ze bouwen namelijk geen nieuwe woningen en niemand gaat er weg.
Terwijl ik deze blog probeer te uploaden brengt Renaud mij koekjes en zegt “voila mademoiselle”. Merci.
Dat was het voor nu; tot de volgende blog!
PS: Ik heb hier nog niet zo veel foto’s gemaakt, maar ik ben natuurlijk ook te volgen via Instagram.
<< Vorige blog // Volgende blog >>
Dankzij Linda heb ik je belevenissen tot dusver gelezen…..
Heel interessant en bewonderenswaardig zoals je je er doorheenslaat!!
Sterkte en ondanks alles ook plezier!!
Hartelijke groeten,
Trees Boer.
Wat leuk dat u m’n blog gevonden heeft! Bedankt, het komt vast goed.
Hoi Steef,
Dappere held! Wat een avontuur! Ik probeer mij voor te stellen hoe alles eruit ziet, maar dat kom ik vast te weten op instagram…
Je blog leest als een spannend boek, dus kom maar op met je verhalen!
Slaap lekker!
Groetjes van ‘tante’ ? Caroline
Je blog gevonden en gelezen. Wat een avontuur! Wel heel erg leuk om je op deze manier te kunnen/mogen volgen! En inderdaad: tot “blogs”. Die houden we er in ?
super leuk zo een blog.
zelfs ik kan hier wat mee en dat wil wat zeggen.
fijne dag, werk ze en tot blogs?
xxx mam
Wat leuk om dit te lezen. Hoop dat je heel veel belevenissen plaatst. Groetjes van ons uit Den Helder ?
Dat is wel het plan; groeten aan iedereen! xx