Labdien! Er is weer een week voorbij: tijd voor een blogje! Het was weer een week van pieken en enealen, net zo gevarieerd als het Letse landschap. Gelukkig zijn de heuvels hier geen bergen, dus daar kom ik wel overheen. Soms zit alles even tegen en is het Letse leven wel een beetje eenzaam, maar dan denk ik aan de wijze woorden van mijn nichtje Senna: “als je een knuffel mee hebt, dan ben je nooit alleen”. En zo is het.
Elke dag gaat alles een beetje beter. Het appartement wordt elke dag een beetje schoner en leefbaarder, de zon schijnt elke dag een beetje langer en soms hebben we zelfs iets nuttigs te doen op het werk. We zetten projecten en clubs op en de dingen beginnen langzaamaan een beetje te rollen. Hopelijk kan ik jullie binnenkort vertellen dat ik iets moois bereikt heb.
Ik ben hier inmiddels alweer anderhalve maand en veel mensen vragen mij of ik mijn thuis niet mis. Allereerst weet ik niet wat ik als “thuis” moet zien. Mijn oude appartement? Den Helder, Nederland? Stroopwafels, Heineken en de klompendans? Nee, dat mis ik allemaal niet. Als ik heel eerlijk ben moet ik er ook niet aan denken om weer terug te gaan naar mijn oude leven. Wat ik na dit EVS-project wel wil gaan doen dat weet ik nog niet precies, maar gelukkig heb ik nog het hele jaar om daar achter te komen.
Verder heb ik weer een hoop leuke dingen gedaan deze week: ik heb Paleis Rundāle bezocht (zie foto), een vriendin op bezoek gehad, een tour door Bauska gedaan, lokale biertjes geproefd, plannen gemaakt, concertkaartjes bemachtigd… Maar dat lezen jullie allemaal wel weer in deze blogpost. Baudīt! 
Sestdiena 5. marts – Diena 35
Vandaag waren we vrij, maar eigenlijk ook niet; we hadden namelijk weer een workshop van Dmitrijs. ’s Ochtends hebben we eerst met Andris ons wasgoed opgehaald en daarna zijn we naar Bauskas muzejs (oftewel het museum) gegaan. De workshop was al begonnen en wij werden als vanouds genegeerd. Na een uurtje Lets geklep ging iedereen opeens naar buiten en vroeg Dmitrijs aan ons wat wij gingen doen. Ik vertelde hem dat ik dat niet wist, omdat ik geen woord van zijn hele uitleg had verstaan. Hij vertelde mij dat hij even vergeten was dat wij buitenlanders zijn.
We werden de straat op gestuurd om mensen te interviewen en dat te filmen, maar niemand spreekt Engels en wij spreken geen Lets. Omdat we wel inzagen hoe zinloos dit was, zijn Renaud en ik naar het BJC (jeugdcentrum) gegaan en hebben we onze schone was naar huis gebracht. Toen we weer terugkwamen bij het museum was de ellende gelukkig bijna voorbij en waren we weer vrij.
Omdat Renārs in Tallinn was had ik tijdelijk een sleutel van het BJC, dus konden we daar lekker zitten en gebruik maken van de faciliteiten. We kregen bezoek van Zsófia: een vrijwilliger uit Hongarije, die we op de On-Arrival Training hebben ontmoet. Na een rondleiding door het jeugdcentrum hebben we haar Novuss leren spelen. Daarna hebben we boodschappen gedaan en gezellig met z’n drietjes gegeten en goedkope champagne gedronken.
Svētdiena 6. marts – Diena 36
Na een gezellig ontbijtje ben ik met Renaud en Zsófia naar Paleis Rundāle geweest. Gelukkig bezorgt mijn Mediacollege-pasje me na negen jaar nog steeds overal korting, dus we konden spotgoedkoop voor de uitgebreide tour kiezen. Met dit ticket hadden we toegang tot de exclusieve verblijven van de hertogin, zoals de slaapkamer en het schijthuis (zeker mijn favoriet). Omdat het nog winter is konden we ook gratis de paleistuin bezoeken. Buiten aangekomen snapte ik wel waarom, want alle planten waren natuurlijk hartstikke dood; er lag alleen maar zand en sneeuw. Ik heb foto’s gezien van de bloeiende tuin en het ziet er echt prachtig uit, dus we moeten in de zomer nog maar eens terug om dit te bewonderen.
De bus bracht ons weer in Bauska, waar Juris ons opwachtte om ons een tour door het dorp geven. Uiteraard zijn we naar Bauska’s kasteel geweest, hebben we kerken bezocht en zijn we langs de rivieren gelopen. In Bauska komen twee rivieren samen tot een nieuwe rivier en daar zijn ze heel trots op, dus dat moesten we natuurlijk zien. Na deze dorpswandeling moest Zsófia helaas alweer naar huis, dus die hebben we op de bus gezet. Daarna zijn Juris, Renaud en ik gaan eten bij de Taverna: een leuk, klein restaurantje in het centrum van Bauska. Ik bestelde dapper een lokaal biertje en de gevulde kipfilet van de menukaart voor grote mensen. Toen de ober met mijn eten aankwam bleek mijn bord zo ongeveer een vierkante meter groot te zijn. Mijn bierglas reikte ook bijna tot aan het plafond.
Na een dappere strijd had ik mijn bordje bijna leeg en gingen we rollend weer naar buiten. Onderweg naar huis hebben we nog wat bier en Letse snacks gekocht (de heren zaten blijkbaar nog niet vol) en daarna hebben we Letse kaartspelletjes gespeeld.
Pirmdiena 7. marts – Diena 37
Toen ik ’s ochtends mijn schoongewassen vestje aantrok vroeg ik me af of ik misschien in mijn slaap een groeispurt had gehad. De stof reikte amper tot mijn navel en de mouwen stopten minstens tien centimeter boven mijn polsen. Na nadere inspectie in de waszak zag ik dat ik de helft van mijn kleren beter aan een kleuter kon doneren. De was stonk ook nog, alles zat onder de pluisjes en het kant dat ooit aan mijn ondergoed zat lag los in de zak. 
Na deze deprimerende ontdekking was het tijd voor Letse les van 09:00 tot 12:00 uur. We hadden weer een les grammatica en ik kan jullie vertellen dat dit echt verschrikkelijk is. Die Letten veranderen letterlijk alle woorden. En dan zijn er niet drie varianten ofzo, neeee, minstens tien. Ze zijn ook gek op namen veranderen; zo heet ik bijvoorbeeld Stefānija Šmite en wordt Brad Pitt “Breds Pits”. Waarom?
Na de les heb ik een poster gemaakt voor de aankomende cultuurclub en de dansclub van Renaud. Daarna ben ik begonnen om mijn EVS-plan echt goed uit te schrijven, want ik heb echt een plan nodig. Er gebeurt hier namelijk he-le-maal niks als ik zelf niks doe. Ik heb op zich genoeg ideeën, maar ik heb wel iemand nodig om ze mee te bespreken. En er is niemand.
Om deze stomme dag in stijl af te sluiten heb ik thuis de was gedaan in een emmer. Ik ga nooit meer terug naar die onbetrouwbare oudjes.
Otrdiena 8. marts – Diena 38
Na weer een nachtje op mijn matras ging ik extra vroeg naar het BJC om te douchen. Aangekomen in het jeugdcentrum werd ik verrast door mijn stalkertje en kleine vriend Kārlis. Hij had een reep chocola voor mij mee, omdat het Internationale Vrouwendag was. Echt zo lief; het deed me even vergeten dat ik in vuil leef en kinderkleren draag. Mijn dag was weer een beetje goed.
Renārs was vandaag ook weer van de partij (en ik moest dus helaas mijn sleutel weer inleveren) en we hebben de planning besproken voor komende maand. Ik kreeg de opdracht om een paar posters te maken, waaronder voor de Youth Club: een soort woonkamer/hang-out waar jongeren dagelijks welkom zijn om spelletjes te spelen, thee te drinken, muziek te luisteren, of om gewoon te chillen. Vanuit deze club gaan we ook andere activiteiten organiseren, dus dat klinkt allemaal veelbelovend. Ik heb lekker in het multimediacentrum aan mijn poster gewerkt en ik voelde me zowaar een beetje productief. Andris hielp mij met de Letse vertaling en ik hielp hem met buttons maken (dat doen ze hier echt voor elk evenement).
Toen we ’s avonds weer thuis waren moesten Renaud en ik onze reis- en voedseladministratie voor februari verwerken. Dat waren zo’n zeventig bonnetjes per persoon, en die moesten we allemaal digitaliseren en in een rapport verwerken. Daar hebben we ons wel een aantal uurtjes mee vermaakt. Daarna heb ik nog een handwasje gedaan, heb ik de film The Intern gekeken en ben ik lekker gaan slapen.
Trešdiena 9. marts – Diena 39
Vandaag ben ik de hele dag met mijn reis- en voedseladministratie bezig geweest, want Renārs verraste ons met de mededeling dat we alle bonnetjes ook nog moesten nummeren en op papier moesten plakken. Uiteraard was het digitale rapport ook niet helemaal goed, dus dat moest ook allemaal weer worden aangepast. Terwijl Renaud en ik vrolijk onze boekhouding deden, kwamen er een paar journalisten langs, die zonder enige uitleg of introductie allemaal foto’s van ons maakten. Toen ik vroeg waar ze mee bezig waren, zei één van de beste mannen dat het een interview was en begon hij allemaal stomme vragen te stellen. In het Lets, uiteraard, terwijl ik weet dat hij ook Engels spreekt. Ik liet merken dat ik hier niet van gediend was en heb de mannen verder genegeerd, maar ik sta toch weer met mijn kop op het internet, inclusief bullshitverhaal. Fantastisch.
Ondertussen werden we ook nog de hele dag gefilmd door Kārlis, die besloten heeft dat hij een film over ons leven wil maken. Hij volgt ons zelfs naar de wc en loopt ’s avonds met ons mee naar huis. Ik vrees dat het een arthousefilm wordt waarin ik vier uur lang alleen maar aan het vloeken ben.
Nadat we Kārlis uit onze flat hadden gekickt ging Renaud naar Riga om zijn danspasjes te oefenen voor de aankomende bachata-les. Hij zou de volgende dag pas terugkomen, dus ik had het rijk lekker voor mij alleen.
Ceturtdiena 10. marts – Diena 40
Ik was nog steeds alleen thuis en ’s ochtends ben ik naar het winkelcentrum gegaan om rond te kijken in de winkeltjes en wat boodschappen te doen. Terwijl ik in Rimi liep werd ik aangesproken door de lokale fotograaf (niet die stomme; deze is wel ok) en hij probeerde me met handen en voeten te vertellen dat Renārs voor de deur van ons appartement stond met mijn bed. Feest, ik leek wel jarig! Ik heb snel afgerekend en ben naar huis gegaan.
Daar stond Renārs inderdaad te wachten met een stel dozen. We hebben alles naar binnen gebracht en ik heb de dozen uitgepakt. Renārs had tussendoor een afspraak, dus ondertussen heb ik ruimte gemaakt, meubels versleept, mijn kamer opgeruimd en alles schoongemaakt. Toen Renārs weer terug was hebben we samen het bed in elkaar gezet en mijn slaapkamer lijkt nu zowaar op een slaapkamer.
Toen Renaud weer terug in Bauska was zijn we naar het jeugdcentrum gegaan. We hadden eigenlijk niet zo veel te doen, dus zijn we maar uit eten gegaan en heb ik Kārlis geholpen met zijn film. Dat kind had alweer een hele set gebouwd waar ik moest gaan zitten en mezelf in het Lets moest voorstellen. Ik bof maar weer.
’s Avonds gaf Renaud zijn eerste bachata-les. Eerst leek het alsof er niemand was komen opdagen, maar toen we de danszaal binnenliepen stond daar een grote groep dansers van middelbare leeftijd te wachten. Het bleken allemaal professionele volksdansers te zijn, met minstens twintig jaar ervaring. De les was eigenlijk voor onervaren jongeren, dus er was ergens iets misgegaan met de communicatie. Die arme Renaud danst pas sinds zes maanden, dus hij raakte al in de stress. Toch zette hij dapper door en probeerde hij de dansers iets te leren. (Stel je Woody van Toy Story voor, die sensueel bachata danst…) Uit solidariteit heb ik ook maar meegedaan. De dansgroep was niet erg onder de indruk en besloot de muziek te veranderen en ons een volksdans te laten zien. Ik denk niet dat er nog een vervolg van “Bachata ar Reno” komt.
Piektdiena 11. marts – Diena 41
Ik werd wakker in een bed en het was mooi. Na weer een ochtendje van handwasjes hebben Renaud en ik boodschappen gedaan bij Maxima. We moeten per persoon per maand precies een bepaald bedrag aan eten uitgeven. Geven we minder uit, dan lopen we de kans om de volgende maand minder leefgeld te krijgen. Het was dus onze missie om wat extra geld te besteden. Na enorm ons best te hebben gedaan hebben we voor onze gezamenlijke wekelijkse boodschappen amper dertig euro betaald. Ik vrees dat we deze maand nog een paar keer uit eten moeten. 😉
Vandaag zou de officiële eerste dag van de Youth Club zijn, wat ook betekent dat we vanaf nu elke dag van 13:00 tot 19:00 uur in het BJC aanwezig moeten zijn. Het jeugdcentrum was helemaal uitgestorven (alleen Kārlis en zijn sidekick Den Marko waren er), dus we zaten er eigenlijk voor niets. Ik heb van mijn vrije tijd gebruik gemaakt en heb lekker gedoucht en m’n haar gewassen. Daarna bracht Den Marko mij een ventilator, zodat ik m’n haar kon drogen. Ook vroeg hij mij of ik de taal van Hitler spreek, want hij had me Nederlands horen praten. Dat kind is echt hilarisch.
Naast Youth Club hadden we vandaag ook onze tweede cultuurclub, maar ook daarvoor kwam niemand opdagen. De journalist van afgelopen woensdag was speciaal voor de cultuurclub naar het BJC gekomen. Kwam die sukkel lekker voor niks. Gelukkig wilden Kārlis en Den Marko wel met ons koekhappen en hebben we ons zo maar een beetje vermaakt. Eigenlijk zijn we gewoon een soort kinderoppas.
’s Avonds heeft Renaud zijn specialiteit pasta-met-rundvlees gemaakt en hebben we zijn lievelingsfilm Django Unchained gekeken. Daarna ben ik lekker gaan slapen, want ik was helemaal kapot van het nietsdoen.
Sestdiena 12. marts – Diena 42
Ik had niet echt plannen voor dit weekend, dus ik ben lekker lang in bed gebleven om daar alvast wat dagverslagen uit te typen en drie weeksamenvattingen van Goede Tijden, Slechte Tijden terug te kijken. Ik voelde mij enorm Nederlands.
Omdat ik niet alle weekenden op deze manier wil doorbrengen maakte ik een lijstje met wat ik dit jaar allemaal nog wil doen en bezoeken. Zo wil ik bijvoorbeeld de Letse buurlanden bezoeken en wil ik heel graag naar een concert of festival in de Baltische Staten. Iron Maiden komt in juni naar Litouwen, maar tot nu toe lukte het me niet om een ticket te kopen, omdat je daar een Baltische bankrekening voor nodig hebt. Carlotta (een Italiaanse medevrijwilliger en -metalfan die ik op de On-Arrival Training heb ontmoet) vertelde mij dat zij haar concertkaartje voor Muse gewoon in een winkel had gekocht. Mijn moderne brein had hier nooit aan gedacht; op naar het postkantoor!
Het lokale postkantoor bleek vermomd als een Italiaans restaurant (“Bauskas pasta”), maar gelukkig stond er een envelopje op de deur en begreep ik de hint. Ik werd geholpen door een aardige Engelssprekende mevrouw, die haar prehistorische computer pruttelend opstartte. Na in een schriftje alle wachtwoorden te hebben opgezocht zat ze in het ticketsysteem en mocht ik aanwijzen wat ik wilde hebben. Daarna werden mijn concertkaartjes heerlijk ouderwets afgedrukt; ik ga naar Muse in Riga en naar Iron Maiden in Kaunas! Het leven in Letland wordt steeds leuker.
Mijn euforie werd weerspiegeld in het mooie lenteweer en ik besloot een wandeling te maken. Volgens mijn weerapp was het maar twee graden, maar ik liep vrolijk zonder jas door het dorp. Ik ontdekte een shortcut naar het kasteel (mijn favoriete plek) en heb lekker langs de rivier gelopen. Uiteraard kwam ik een bekende tegen, want we wonen tenslotte in een dorp. Dat ik hier eigenlijk niemand ken is geen uitzondering op de regel.
Toen ik weer thuiskwam greep Renaud zijn kans om naar buiten te gaan (we hebben nog steeds maar één huissleutel) en ben ik lekker verder gegaan met het schrijven van deze blog. Daarna hebben we gekookt, gegeten en nog een film gekeken.
Svētdiena 13. marts – Diena 43
Het was weer een zondagse zondag; soms wil ik ook gewoon saai zijn. Na een rustig dagje opruimen, handwasjes doen, schrijven en relaxen vond ik dat ik toch even naar buiten moest gaan. Ik wil eigenlijk elke dag minstens een uur wandelen, dus met dat goede voornemen moest ik maar meteen beginnen. Het was tenslotte het gouden uurtje en er is geen betere tijd om eropuit te gaan.
Vandaag ontdekte ik een nóg kortere route naar het kasteel; blijkbaar is het echt maar tien minuten lopen vanaf hier. Tijdens mijn loopje zag ik weer allemaal mooie dingen, die ik uiteraard heb vastgelegd. Bauska… Je zou er maar wonen. 😉
Helaas was mijn batterij leeg, dus heb ik de zonsondergang niet meer kunnen vastleggen. Gelukkig heb ik nog zo’n driehonderd andere kansen om dit te doen, dus dat komt wel goed. Nu ga ik eerst lekker eten, want Renaud heeft weer een aperitief bereid en als ik niet snel genoeg ben dan eet hij alles op.
Dat was het weer voor deze week! Ik zal proberen om vanaf nu weer wekelijks m’n blog te updaten, maar tussendoor kunnen jullie me natuurlijk altijd volgen via Instagram en Facebook.
Jauku vakaru un tiksimies vēlāk! xx
Bedankt weer voor een kwartiertje leesplezier! Bij alles wat ik van je lees, hoor en zie ik je gewoon voor me! Echt grappig…
Goede week weer!
Caroline
“Knuffel” van Senna!! (en de rest van het klompendansende volk dat tussen de stroopwafels en Heineken door, eindelijk de tijd heeft genomen om je blog te lezen).
ik heb weer in een deuk gelegen om je blog. echt weer geweldig
de foto`s zijn ook prachtig. we kijken er enorm naar uit om al dit moois binnenkort met eigen ogen te bewonderen ;0
fijne week en tot het volgende contact moment xxx mam