Letland vs. Litouwen #1

[142] Pirmdiena 20. jūnijs // Maandag 20 juni
De week begon weer vroeg met Letse les en we hebben onze vocabulaire uitgebreid met allerlei woorden met betrekking tot huis en tuin. Tijdens de les kwam Benita langs om te vragen hoe het met ons ging en om een beetje mooi weer te spelen. Ik heb haar gevraagd om de huidige situatie in het BJC uit te leggen, gezien niemand ons hier ooit iets verteld. Lang verhaal kort: we zijn de komende maanden helemaal alleen. Of beter gezegd: ik ben helemaal alleen, want Renaud gaat op vakantie. Fantastisch. Verder ging Benita goed in de verdedigingsmodus en was ze het nergens mee eens, want volgens haar is dit een geslaagd EVS-project en heeft ze er alles aan gedaan om alles goed te laten verlopen. Toch best knap, hoe sommige mensen zo in hun eigen onzin kunnen geloven.

Tussen de middag heb ik wat rondgelopen door Bauska en daarna heb ik de rest van de tijd met Juris en Renaud doorgebracht, in een leeg jeugdcentrum. ’s Avonds heb ik thuis wat bieten (van het land) gekookt, om dat uit te proberen. Het duurde eeuwig en ze smaakten een beetje naar aarde. Een zelfvoorzienend leven heeft me altijd wel getrokken, maar het kost allemaal toch wel erg veel tijd. Misschien stel ik het boer-zijn nog maar even uit.

[143] Otrdiena 21. jūnijs // Dinsdag 21 juni
We mochten ons weer vroeg in het rode gebouw melden, voor weer een Letse les. 23 juni is het “Līgo” (midzomer) en dit is de belangrijkste feestdag in Letland. We hebben een hoop geleerd over de tradities en inmiddels ben ik ervan overtuigd dat alles in Letland een traditie is. Wederom werd de les onderbroken door Benita, die blijkbaar ons gesprek van gisteren wilde voortzetten. Renaud hoefde daar van haar niet bij te zijn – die kon ondertussen wel croissants gaan bakken.

Ik zat zogenaamd gezellig met Benita en Solvita om tafel en ze zeiden dat ik best wel mocht huilen, want Benita is psycholoog. Ok, bedankt? Huilen hoefde ik niet, maar ik kon wel eindelijk mijn hart luchten en ze eens echt de waarheid zeggen. Ik denk dat ze nu wel begrijpen dat ik echt klaar ben met deze organisatie. Ze hebben geluk dat ik inmiddels een werkloze en dakloze Nederlander ben, anders was ik hier al lang weggeweest. Ik heb er lang over nagedacht en uiteindelijk besloten de situatie te accepteren zoals deze nu is. Ik ben hier nu, ik heb onderdak, eten en de mogelijkheid om dingen te ondernemen. De hoop op een goed project heb ik opgegeven, maar de hoop op een goed jaar nog niet.

Na dit gesprek had ik de eer om de eindejaarsbijeenkomst van alle collega’s bij te wonen. Elke keer weer die poppenkast en maar beleefd lachen en “labi” zeggen: het went. Er zaten mensen bij die ik nog nooit eerder heb gezien en natuurlijk sprak niemand Engels. Er is me nog gevraagd om een leuk verhaaltje te vertellen, maar ik heb vriendelijk bedankt en ben Renaud gaan helpen met zijn croissants. Dat was ook geen succes, want ze waren vreselijk vies. Gelukkig aten onze Letse vrienden alles keurig op, maakten ze smulgeluiden en bedankten ze ons voor deze heerlijke baksels. Om te kotsen. Na dit leuke samenzijn ben ik weer naar het gele gebouw gegaan. Daar heb ik mijn voedseladministratie gedaan en de rest van de middag met Juris doorgebracht. Hij vertelde dat zijn vader de vorige dag was overleden, dus aan werken kwam ik toen ook niet meer toe. Aan het eind van de middag ben ik met Solvita en haar zoontje naar huis gegaan, want Solvita ging mij leren om jam te maken. Ze had een enorme zak rabarber uit eigen tuin voor mij meegenomen en samen met een aantal bananen en een kilo suiker werd dit omgetoverd tot vijf potten jam. En het smaakte verrassend goed: er is hoop voor mijn boerenleven.

[144] Trešdiena 22. jūnijs // Woensdag 22 juni
Mijn enige vrije ochtend werd gevuld met een meeting met Veronika, want we moesten de voortgang van mijn ontwerpen van het jubileumboek bespreken. Natuurlijk had ik hier nog niks aan gedaan, want Veronika en Benita vullen mijn dagen steeds met onzin. Ik hoopte dan eigenlijk ook dat dit project in de vergetelheid zou raken, maar helaas. In een combinatie van gebrekkig Duits en Lets hebben we een planning gemaakt en deed ik maar alsof ik alles begreep. Dit is nu blijkbaar mijn zomerproject. Prima hoor, maar dan wil ik wel een werkplek en een computer. Waarschijnlijk komt het er dus nooit van.

Renaud was ondertussen ook in het rode gebouw aan het werk. Hij was Franse koekjes aan het bakken en het smaakte allemaal weer erg bijzonder. Hij begon nu zelf ook te twijfelen of hij eigenlijk wel een bakker is. Na de afwas te hebben gedaan (in een wasbak die zo erg spetterde dat een regenjas geen overbodige luxe was geweest) gingen we weer naar het gele gebouw. Daar hebben we de hele middag Novuss gespeeld en heb ik zelfs een keer gewonnen: een mirakel! Daarna zijn we naar huis gegaan en kwamen Juris en zijn zusje Dace langs, voor een vervroegd midzomerfeestje met Lets bier, midzomersnacks en champagne.

[145] Ceturtdiena 23. jūnijs // Donderdag 23 juni
Voor sommige mensen is de mooiste dag van hun leven hun trouwdag, de geboorte van een kind, of iets anders saais. Voor mij was deze dag vandaag – en nee, daar kwam geen huwelijk of bevalling aan te pas. Mijn mooiste dag begon vroeg: ik zat al om 05:40 uur in de bus naar Riga, want ik zou vandaag naar Iron Maiden in Kaunas, Litouwen. Nu woon ik eigenlijk hartstikke dichtbij de Litouwse grens, maar de bus naar Vilnius stopt daar maar één keer per dag en alleen om 12:00 uur. Dat was voor mij te laat, dus moest ik eerst naar Riga, om vervolgens anderhalf uur later weer doodleuk langs mijn eigen huis te rijden. Wat een tijdsverspilling. Gelukkig hadden we een luxe bus met tv-schermpjes en goede muziek. Ik had dus al een gehoorbeschadiging opgelopen voordat het concert begon.

Nu zat ik dus vrolijk de halve dag in de bus, keek een beetje uit het raam, zag de zon opkomen… En toen herinnerde ik me dat ik mijn Iron Maiden FanClub-berichten al een tijdje niet meer had gecheckt. Voor elk concert doe ik namelijk altijd mee in de First To The Barrier-loting, wat betekent dat je vervroegde toegang tot de zaal kunt winnen en dus vooraan kunt staan. Nu heb ik dit nog nooit gewonnen, maar natuurlijk check ik nog altijd vol hoop mijn berichten. En vandaag, op de dag van mijn tiende Iron Maiden-show, had ik gewonnen. Gewonnen! Mijn dag kon niet meer stuk.

Na een lange reis kwam ik aan in Vilnius. Daar ontmoette ik Elnora: mijn LievelingsLitouwer en eigenlijk ook gewoon één van mijn favoriete mensen op deze aardkloot. Ik heb haar tijdens projecten in Georgië en Oekraïne ontmoet en we hadden elkaar vorig jaar voor het laatst in Nederland gezien. Samen met Elnora heb ik door Oud-Vilnius gelopen en zijn we wat gaan eten. Indiaas: altijd spannend zo voor een concert. Daarna heeft zij mij op de trein gezet, want mijn reis was nog niet voorbij: ik moest namelijk nog naar Kaunas. Daar aangekomen heb ik mijn hostel gezocht, deze uiteindelijk ook gevonden en ben ik op zoek gegaan naar de Žalgirio Arena – die helaas veel verder lopen was dan dat het internet mij had beloofd.

Nog net op tijd kwam ik uitgedroogd en bezweet aan bij de Arena, waar de groepen Iron Maiden-fans al voor de deur stonden. Ik mengde mij tussen de First To The Barrier-winnaars en probeerde wat gesprekjes aan te knopen: ik mocht namelijk een gast meenemen voor FTTB. Normaal ga ik altijd met Dion naar Iron Maiden, maar hier in Litouwen was ik Koos Vriendloos. Ik raakte in gesprek met een Poolse dokter: Harry (dat klinkt, nu ik er zo over nadenk, niet erg Pools, maar goed). Ik besloot hem mijn gastplaats aan te bieden, wat een goed idee was, want hij had water en chocola en ik legde bijna het loodje.

Na een tijdje werden onze namen opgenoemd en kregen we allemaal een bandje om. Daarna mochten we één voor één naar binnen en was ik Harry alweer kwijtgeraakt, omdat ik moest rennen voor mijn leven voor de beste plek. Ik belande rechtsvooraan, tegen het hekje. Na een paar uur te hebben gewacht en het voorprogramma te hebben overleefd, begon Iron Maiden. En het was prachtig, geweldig en alle mooie woorden die er maar bestaan. Ik had het beste zicht ooit, ze speelden geweldig goed, ik heb intens genoten en ik kon ze bijna aanraken. Best. Day. Ever.

Na de beste show ooit ging ik weer terug naar mijn hostel. Onder de douche begon degene in het hokje naast me tegen me te praten (zo ontmoet je nog eens iemand). Blijkbaar was hij ook naar Iron Maiden geweest en het hele hostel bleek ook vol te zitten met fans. Samen met de douchejongen en zijn Estlandse vrienden heb ik nog wat gedronken en nagepraat over het concert. Daarna ben ik lekker gaan slapen, want ik was gesloopt.

[146] Piektdiena 24. jūnijs // Vrijdag 24 juni
Na een rondje door Kaunas (er was niet zo veel te beleven) ging ik aan het einde van de ochtend weer terug naar Vilnius. Daar heb ik mijn hostel opgezocht en ben ik daar even gebleven om bij te komen en om een beetje af te koelen. Het was inmiddels namelijk alweer dik 30°C. Ik deelde een kamer met drie andere meisjes, die hier volgens mij waren ingetrokken. Kasten vol met kleren, schoenen, bergen toiletspullen… Heel apart.

Toen ik me weer een beetje mens voelde, ben ik Vilnius ingegaan en heb ik door de oude stad gelopen. Oud-Vilnius is erg mooi, met heel veel kerken en historische gebouwen. Het was nog steeds belachelijk heet, dus het leek me een goed idee om een heuvel te beklimmen. Toen ik deze tocht overleefd had, heb ik ook maar de Gediminas-toren (bovenop de heuvel) getrotseerd. Ik was helemaal kapot, maar het was het waard: ik kon de hele stad zien! Na van het uitzicht te hebben genoten, ging ik weer naar beneden, want ik had met Elnora in het park afgesproken. Helaas was zij ondertussen al naar boven geklommen, dus kon ik weer terug. Halverwege vonden we elkaar en gingen we Oud-Vilnius in – nu had ik mijn eigen tourguide! We hebben alle toeristische hoogtepunten bezocht en natuurlijk een wens gedaan bij de speciale stebuklas-steen op Cathedral Square. Ook zijn we naar Užupis geweest: een republiek aan de andere kant van de rivier. Alles daar is heel kunstzinnig, half-serieus en ze hebben zelfs een eigen grondwet. Heel bijzonder. Gelukkig had ik mijn paspoort mee. 😉

Daarna hebben we lekker gegeten en gezeten in de tuin van een restaurant. Op de terugweg hebben we nog wat gedronken in het tentje waar Elnora elke ochtend koffie drinkt. Ik voelde me al een echte local in Vilnius. We hebben nog een rondje gelopen en daarna werd ik weer netjes bij mijn hostel afgeleverd.

[147] Sestdiena 25. jūnijs // Zaterdag 25 juni
Ik had amper geslapen, want mijn kamergenoten snurkten vreselijk hard en het was ongelofelijk heet in het hostel. Ik zou eigenlijk twee nachten blijven, maar ik ben eerder weggegaan om de hitte in de stad te ontvluchten. Samen met Elnora ging ik naar Paįstrys: het plattelandsdorpje waar haar ouders wonen. We namen de bus en kwamen na twee uur aan in Panevėžys, waar de vader van Elnora ons ophaalde. Met de auto gingen we naar Paįstrys en inmiddels was ik maar een uurtje van Bauska verwijderd – nooit geweten dat het zo dichtbij was.

Inmiddels was ik bij een leuk Litouws gezin beland, inclusief een oma. Ze spraken allemaal geen woord Engels en communiceerden het liefst met eten. Ik ben daar amper 24 uur geweest, maar daarin heb ik een heel varken, een dozijn tomaten, een kilo krabsticks, drie taarten en nog ontelbare andere snacks geconsumeerd. Ook op het platteland was de temperatuur flink opgelopen en het was inmiddels 34°C. We probeerden maar zo min mogelijk te bewegen en ons enige uitstapje was dan ook een rondje door het dorp, om de bloemetjes op het kerkhof water te geven. Daarna werd het vuur aangestoken en werd er een speciaal diner bereid. ’s Avonds hebben we nog een paar films gekeken en Armeense wijn gedronken, die ik vorig jaar september al in Jerevan gekocht had – die fles heeft inmiddels de halve wereld gezien. Daarna mocht ik als koning op een enorme bank slapen.

[148] Svētdiena 26. jūnijs // Zondag 26 juni
Ik had heerlijk geslapen: daar was ik aan toe! Ik heb er ook niks van gemerkt dat iedereen al om 06:00 uur uit bed was (waarom eigenlijk?). Uiteraard werd ik verblijd met een enorm ontbijt en moest ik daarna nog een stuk taart eten. Inmiddels was mijn maag al bijna geëxplodeerd.

Vandaag moest ik weer terug naar Letland, dus ik nam afscheid van de familie en ik werd, met een tas vol bananen voor onderweg, naar Panevėžys gebracht. Het was een leuke ervaring om eens bij een echt Litouwse (en ok, half Azerbeidzjaanse) familie op het platteland te zijn: shaslicks van het vuur, wachten op water om te douchen, de wc doorspoelen met een steelpan… Achteraf dacht de familie trouwens wel dat ik Elnora’s lesbische lover was. Kan gebeuren.

Aangekomen in Riga heb ik meteen de bus naar Cēsis gepakt, want daar zou ik de komende dagen verblijven voor een project (de zogenoemde Feasibility Visit). Madeleine was er al en haalde mij van het busstation. We betrokken onze mooie hotelkamer en maakten ons klaar voor het welkomstdiner. Helaas waren alleen de Letten aanwezig, want de deelnemers uit Spanje en Italië waren nog onderweg. Voor het hotel ontmoette ik onze Letse partners: Baiba en Gunta. Gunta bleek ik al te kennen van de On-Arrival Training in Ķegums – ze wist ook gewoon dat ik zou komen, maar had niks gezegd. Ik was dus best verrast om haar daar te zien. We zijn met zijn vieren uit eten geweest op het dorpsplein van Cēsis en het was gezellig. De sfeer, het eten en het bier waren in ieder geval goed. De drie dagen daarna zouden we werken aan een gezamenlijk project, met als doel een partnerschap voor de lange termijn.

Maar daarover meer in de volgende blog. Wordt vervolgd! xx

<< Vorige blog // Volgende blog >>