Reizen, ontmoetingen en een afscheid

Sveiki, hej en dzień dobry! Hier eindelijk weer een update en een hele lange blog. De afgelopen week was ik overal en nergens: ik begon in Rēzekne, ging via Vilnius naar Stockholm, vloog naar Wrocław, heb Krakau, Auschwitz en Warschau bezocht, ben met de bus naar Riga gegaan, met de auto naar Talsi en ik ben uiteindelijk weer terug in Bauska beland. In de tussentijd heb ik de mooiste dingen gezien en de leukste mensen ontmoet, maar heb ik ook afscheid moeten nemen. Iets wat ik de komende tijd nog wel vaker zal moeten doen – al ontken ik het graag.

Mijn reisje was mooi; ik hield al van Zweden, maar nu houd ik ook van Polen. Polen ligt ook zo mooi tussen Letland en Nederland in, precies waar ik me nu gevoelsmatig ook bevind. Ik heb de laatste dagen veel moeten nadenken over mijn toekomst, omdat er wat dingen zijn veranderd, en mijn hoofd loopt echt over. Verder heb ik afgelopen weekend m’n telefoon stuk laten vallen, dus mocht ik nooit meer op jullie berichten reageren: ja, ik leef nog, maar het gaat gewoon allemaal een beetje lastig. 😉

[349] Piektdiena 13. janvāris // Vrijdag 13 januari
Vandaag zat ik al vroeg in de bus naar Riga, om vanaf daar naar de andere kant van Letland te reizen voor “CreativiTEA”: een EVS-evenement georganiseerd door Karolina. Na een halve dag in het openbaar vervoer te hebben doorgebracht, kwam ik samen met een aantal andere vrijwilligers aan in Rēzekne, waar Karo ons van het station ophaalde. Voordat het evenement begon hebben we eerst de bierfabriek bezocht, geluncht en spelletjes gespeeld in Zeimuļs. Daarna kregen we een rondleiding door het gebouw (dat was voor mij denk ik de vierde keer) en hebben we ons klaargemaakt voor CreativiTEA.

Tijdens het evenement hebben we onze EVS-ervaringen met de lokale jongeren gedeeld, doormiddel van een soort speeddates. Het was erg leuk en het leverde interessante gesprekken op. Toen we waren uitgedate zijn we met de hele groep EVS-ers naar Karo’s appartement gegaan, waar we met z’n allen hebben gekookt, gegeten, gedronken en spelletjes hebben gespeeld. Het is ook altijd gezellig in Rēzekne.

[350] Sestdiena 14. janvāris // Zaterdag 14 januari
Omdat het bezoek van Frank niet doorging, besloot ik om nog een extra dag in Rēzekne te blijven. Er lag superveel sneeuw, dus we hebben de hele middag buiten doorgebracht en van de heuvel gesleed (en vooral gerold – ik heb niet zoveel talent). We wilden eigenlijk naar de ijsbaan gaan, maar die was gesloten omdat het niet hard genoeg vroor. Mijn ijskoude lichaam dacht daar anders over, maar goed. Toen we allemaal koud, nat en halfbevroren waren, zijn we naar Joker gegaan om te poolen en te bowlen. Daarna hebben we bij Kebabs gegeten, hebben we thuis nog wat gerelaxt en zijn we gaan slapen.

[351] Svētdiena 15. janvāris // Zondag 15 januari
De wekker ging pijnlijk vroeg en om 06:00 uur zat ik al in een taxi naar het station. Helaas was mijn bus naar Vilnius vertraagd en was het station nog gesloten, dus heb ik een uur in de vrieskou moeten wachten. Ik was zo blij toen ik eindelijk in de bus zat: ik kwam weer op temperatuur en ik kon nog mooi wat slaap gaan inhalen. Na een paar uur werd ik wakker omdat de stewardess me onder mijn voeten kietelde – ik weet nog steeds niet waarom, want ze sprak alleen Russisch. Ik herhaalde maar gewoon wat ze zei, aangevuld met mijn kennis van ongeveer vijf Russische woorden. Werkt altijd prima.

Aangekomen in Vilnius nam ik een taxi naar het vliegveld, genoot ik van de heerlijke broodjes die Karo voor me had klaargemaakt (ze is de beste) en kocht ik een nieuwe powerbank om m’n telefoon op te laden, want de mijne lag blijkbaar nog in Rēzekne. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om naar Stockholm te gaan nu dat Frank niet meer meeging, maar ik ben toch maar het vliegtuig ingestapt. En toen ik een uur later vanuit het raampje Zweden zag liggen, wist ik weer waarom ik hiernaartoe ging: Zweden is prachtig.

Helaas lag het vliegveld (waar ik voor maar liefst € 1,59 naartoe vloog) ruim honderd kilometer van Stockholm, dus ik had nog een flinke busrit voor de boeg. Toen in in Stockholm aankwam was het al bijna avond en was het pikdonker. Weinig te zien dus. Ik heb mijn hostel opgezocht, een praatje gemaakt met mijn kamergenoten en ben daarna toch nog maar even naar buiten gegaan. Na wat door het centrum te hebben gedwaald en wat te eten te hebben gevonden, ging ik weer terug naar het hostel. Ik was kapot, dus ik heb gedoucht en ik ben naar bed gegaan. Helaas bleek het al snel dat ik een stapelbed met een soort gorilla deelde, die de hele nacht heeft lopen schreeuwen, brullen en beuken. Het bed ging zo hard heen en weer dat ik er gewoon zeeziek van werd. Welterusten.

[352] Pirmdiena 16. janvāris // Maandag 16 januari
Toen ik wakker werd voelde het alsof ik een aardbeving had overleefd – en dat was eigenlijk ook zo. Het aapmens lag nog steeds onder mij te brullen (nadat hij een paar keer naar de wc was geweest en vanaf daar verder schreeuwde) en ik ben snel gevlucht. In het centrum kwam ik een kamergenootje tegen en het gesprek ging al snel over “Tarzan”: blijkbaar was ik niet de enige die niet heeft kunnen slapen.

Ik heb wat te eten gehaald bij de supermarkt (de duurste banaan van m’n leven) en ik ben door de stad gaan dwalen, op zoek naar mooie dingen. Stockholm lijkt erg op de andere Scandinavische hoofdsteden: er zijn veel mooie gebouwen en superleuke winkels, maar verder vond ik het centrum niet zo bijzonder. Misschien speelde het ook mee dat het enorm slecht weer was en dat alles er grijs en grauw uitzag, want daar wordt een stad natuurlijk ook niet echt mooier van. Hoe dan ook, Stockholm is zeker niet het beste deel van Zweden; daarvoor moet je in de bossen zijn. 😉

[353] Otrdiena 17. janvāris // Dinsdag 17 januari
Gelukkig was Tarzan vannacht niet meer teruggekomen en heb ik een stuk beter kunnen slapen. En dat moest ook wel, want om 04:40 uur zat ik alweer in de bus naar het vliegveld, om vervolgens naar Wrocław te vliegen. Ik moest mijn Zweedse kronen opmaken, dus voordat we de lucht ingingen heb ik nog een lullige tosti voor € 10,- gegeten. Wat een duur land is Zweden toch ook – snel naar Polen!

Aangekomen in Wrocław moest ik met de bus naar het centrum, maar het was onmogelijk om met cash of een pinpas te betalen – echt heel handig. Gelukkig was er een lieve Pool die een buskaartje voor me kocht en kwam ik probleemloos aan in de stad. Ik heb een rondje door het centrum gelopen, een broek gekocht (de mijne was bij m’n reet uitgescheurd) en heb daarna mijn hostel opgezocht. Ik heb me omgekleed en ik ben terug naar het marktplein gelopen, waar ik mijn gids van vandaag zou ontmoeten. Karolina had namelijk haar beste vriend gestrikt om mij de stad te laten zien. Op het marktplein ontmoette ik Kamil en hij nam me mee naar de Sky Tower: de hoogste toren van Polen. Het was bijna zonsondergang en we zouden een prachtig uitzicht moeten hebben, maar helaas was het mistig en zagen we niet veel. Maakt niet uit – het was alsnog supermooi en ik was in goed gezelschap.

Na het mooiste uitzicht van Polen gingen we naar een eilandje waar een aantal kathedralen stonden. Alle straten waren versierd met lichtjes en het zag er allemaal prachtig uit. Wrocław is echt een mooie stad, met allemaal bijzondere kerken, enorm veel bruggetjes en honderden kabouterbeeldjes, die overal te vinden zijn. We liepen terug naar het centrum, waar we Adrian ontmoetten: een Portugees die EVS in Rēzekne heeft gedaan. Ja, de wereld is klein. Adrian bleek een soort wandelend VVV-kantoor te zijn en nam ons mee naar de beste bars en restaurants van Wrocław. Na een avond vol stoute biertjes, Rasputin-cocktails en vreemd voedsel, verliet Adrian ons weer, en heb ik nog een laatste biertje gedaan met Kamil. Dat was een geweldige eerste dag in Polen.

[354] Trešdiena 18. janvāris // Woensdag 18 januari
Helaas moest ik Wrocław vandaag alweer verlaten, maar natuurlijk staat er alweer een uitnodiging open om terug te komen – en dat ga ik ook zeker doen. Maar vandaag ging ik eerst naar de volgende Poolse stad: Krakau! Na een lange wandeling kwam ik aan op het station in Wrocław, waar ik de bus naar Krakau zou nemen. Helaas werd het station verbouwd, lag alles in puin, waren de bussen onvindbaar en sprak er natuurlijk niemand Engels. Nu kom ik in het Pools niet veel verder dan “hallo”, “alsjeblieft”, “dankjewel”, een paar scheldwoorden en “laat me je knieën zien” (vraag me niet waarom), maar dit bleek genoeg te zijn om de bus te vinden, uit te leggen waar ik heen moest en om wat te eten te kopen. Niet verkeerd.

Na een paar uur in de bus kwam ik aan in Krakau, waar het vreselijk koud was en de zon al onder was. Ik heb mijn hostel opgezocht, heb even uitgerust, ben weer op temperatuur gekomen, en toen was het alweer tijd voor mijn volgende blind date met een vriend van Karo. Ik had met Maciej afgesproken op het marktplein, wat een geweldig idee bleek te zijn, gezien dit één van de grootste pleinen van Europa is en we niet van elkaar wisten hoe we eruit zagen. Echt, volgende keer neem ik wel een roos mee. Gelukkig vonden we elkaar aardig snel en hebben we een rondje Krakau gedaan, wat eigenlijk toch wel erg mooi was in het donker. Daarna heb ik het beste bier van de stad mogen proeven en nam Maciej me mee naar Mercy: een geheime bar, met wachtwoord en al. Ergens achterin een restaurant gingen we door een deur, liepen we door vage gangetjes, een magazijn en een trappenhuis (dat was wel een beetje shady), en kwamen we uit in de meest chique bar die ik ooit heb gezien. Echt, wauw. Het was prachtig, de service was ongekend, de drankjes fantastisch en ik voelde me net de koningin. 😉

[355] Ceturtdiena 19. janvāris // Donderdag 19 januari
Vandaag was mijn laatste dag in Krakau en ik wilde het daglicht goed besteden. Gelukkig werd ik al vroeg wakker en kon ik op tijd de stad in. Ik ben naar het kasteel van Wawel geweest en heb het centrale plein bezocht – wat is Krakau een mooie stad! Er was nog zo veel te zien en te doen, maar ik besloot om vandaag naar Auschwitz te gaan, omdat een bezoek aan dit concentratiekamp toch wel hoog op mijn bucketlist stond.

Ik nam de bus naar Oświęcim, die mij naar Auschwitz zou moeten brengen. Helaas was niks minder waar en werd ik in the middle of nowhere gedropt, zonder mensen, internet of informatie. Na een stukje lopen vond ik gelukkig een taxi en zo kwam ik (met een paar złoty en wat geïmproviseerd Pools) toch nog op de plaats van bestemming. Auschwitz was kleiner dan ik had gedacht, zeker als je bedenkt hoeveel mensen hier verbleven hebben. Maar toen ik de gaskamers, cellen en slaapverblijven zag, snapte ik hoe dit allemaal gepast heeft. Hoe onmenselijk…

In bijna elk gebouw in het kamp was er een expositie, de één nog gruwelijker dan de ander. Overal werden de meest afschuwelijke verhalen gedeeld, werd ik aangestaard door foto’s van overleden mensen en geconfronteerd met de vreselijke omstandigheden. Wat op mij het meeste indruk maakte was een expositie van ruim 2.000 kg menselijk haar, dat werd afgeknipt voordat de vrouwen verbrand werden, om er vervolgens textiel van te maken. Meer dan 2.000 kg vlechten en staarten – en haar weegt bijna niks. Ook de cellen waren erg schokkend: piepkleine hokjes met amper toegang tot zuurstof of licht. Het was een indrukwekkend bezoek en de gaslucht was nog overal te ruiken. Natuurlijk kennen we allemaal de verhalen, maar het is echt totaal anders om echt op de plek te zijn waar deze gruwelijkheden hebben plaatsgevonden. Ik voelde me bijna schuldig hoe gemakkelijk ik de gaskamer uit kon lopen.

[356] Piektdiena 20. janvāris // Vrijdag 20 januari
Na mijn bezoek aan Auschwitz was ik gisteren op tijd naar bed gegaan, want vandaag ging ik alweer naar de volgende (en laatste) Poolse stad van mijn trip: Warschau. Ik zat al vroeg in de bus, want er is geen normale weg van Krakau naar Warschau, dus zou de rit ruim vijf uur lang duren. Helaas reden we onderweg een auto aan en duurde de reis nog langer. Ook bleek de bus niet helemaal naar het centrum van Warschau te gaan, dus moest ik verder met de metro en daarna nog een eind lopen. Toen ik eenmaal op mijn bestemming was, was de dag dus al bijna om.

Ik was moe, zat en koud, maar ik wilde alsnog wel even naar het centrum, al was het alleen maar om het bekende plein van Warschau te zien. Ik besloot om een taxi te nemen, maar dat feest ging niet door, omdat alle pinautomaten buiten gebruik waren. Misschien maar beter ook, want ik werd achtervolgd door een smekend en bedelend kind, die anders vast m’n geld had gejat. Uiteindelijk besloot ik om de regen nog maar een laatste keer te trotseren, en ben ik naar het plein gelopen.

Het was bijna een uur lopen en het was vreselijk koud, maar de bestemming was het waard. Het hele centrum van Warschau was nog in de kerstsfeer en alles was mooi versierd. Als ik hier niet heen was gelopen, had ik zeker spijt gekregen. Gelukkig ben ik gegaan.

Ik ben met de metro naar het station gegaan, waar ik de Poolse supermarkt heb bezocht en vervolgens op de nachtbus naar Riga heb gewacht. Terwijl ik zat te wachten kwam een vriendelijke meneer mij overtuigen van de liefde van Jezus, heeft hij mij even diep in de ogen gestaard en mij een prachtig leven beloofd. Helemaal herboren ging ik de bus in en heb ik lekker geslapen.

[357] Sestdiena 21. janvāris // Zaterdag 21 januari
Na een lange nacht in de bus, kwam ik rond het middaguur eindelijk aan in Riga. Op het station kwam ik Boris, Jordi en Jordi’s Spaanse vriend Alex tegen, en vonden we vervolgens Maëlle. Of het toeval was weet ik niet, maar het kwam wel goed uit, want ik had nog een paar uur in Riga te doden en nu was ik niet alleen. We hebben een toeristisch rondje door de stad gedaan en we hebben bij Lido gegeten. Daarna gingen we naar de Poolse ambassade, waar we met Ola en Lam hadden afgesproken. We zouden vandaag namelijk met z’n allen naar Talsi gaan, voor het verrassingsafscheidsfeestje voor Matis.

We hadden een crappy auto gehuurd, die nog net niet van ellende uit elkaar viel. Alles was kapot en we moesten elk halfuur stoppen om de ramen te wassen met sneeuw, omdat de sproeiers niet werkten en de weg naar Talsi gemaakt is van zand. Gelukkig bracht het barrel ons veilig op onze bestemming. Matis en Ansis hadden inmiddels twee nieuwe huisgenoten: een Macedonische hippie en zijn enorme hond. Bij binnenkomst werd er meteen geroepen dat we de hond niet mochten aaien, want dan zou hij onze hand opeten. Best lastig als dat lieve beest de hele tijd je gezicht komt likken. Ik heb me eerst even opgefrist, want ik stonk vreselijk naar bus (en inmiddels naar hond) en daarna hebben we lekker gegeten en een gezellige avond gehad. Ik viel wel steeds in slaap, maar goed. Ik word oud.

[358] Svētdiena 22. janvāris // Zondag 22 januari
Ik moet wel echt moe zijn geweest, want ik had de hele nacht doorgeslapen, terwijl ik met Ola een superheet en klein bed deelde. Na een topontbijt namen we afscheid van Matis en reden we naar Bauska. Het duurde even voordat we de auto aan de praat kregen, maar uiteindelijk zijn we allemaal weer thuisgekomen.

Er waren nog een paar EVS-ers in Bauska, die het feestje van Renaud hadden overleefd. Renaud liet ons foto’s van de vorige avond zien, waarop hij halfnaakt te zien was, met een kerstmuts op en een witte baard aan z’n kruis getapet. Zo te zien hadden we een leuk feestje gemist, haha. Na een kopje thee gingen Team Valmiera en de andere vrijwilligers weer naar huis. Ik heb m’n tas uitgepakt, gedoucht, series gekeken en ben daarna lekker gaan slapen.