Rēzekne, ingemaakte groente en een hele hoge fiets

[227] Otrdiena 13. septembris // Dinsdag 13 september
Vandaag gingen we met de organisatie van Bauskas BJC naar de andere kant van het land, om de organisatie Zeimuļs in Rēzekne te bezoeken. Twee keer vier uur lang in een busje zitten met mijn favoriete Letten: dit beloofde een feestje te worden. Naast het gezelschap was ook de weg naar Rēzekne enorm slecht, maar dat kon onze chauffeur niet deren. We stuiterden door de bus en na een lange, pijnlijke reis kwamen we aan op onze bestemming.

We kregen een rondleiding door het mooie gebouw van Zeimuļs, waar maar liefst 85 verschillende workshops worden aangeboden. Wow – dat is nog eens een jeugdcentrum. De rondleiding was in het Lets en niemand vertaalde voor ons, dus Renaud en ik waren erg blij toen we Karolina tegenkwamen. Karolina doet haar EVS in Rēzekne en ik ben van plan om samen met haar (en Jordi uit Pāvilosta) creatieve workshops te geven. We wachtten alleen nog op de goedkeuring van Benita, maar dat was dan ook één van de redenen waarom we hier waren.

Karolina leidde ons verder rond en liet ons haar werkplek zien. We waren erg jaloers. Na de lunch was het tijd voor een gezamenlijk dessert met de organisatie van Zeimuļs en het BJC. Er werd van alles besproken en uiteindelijk kwam ook het geplande project van mij en Karo aan bod. Benita deed alsof ze hier nog nooit van gehoord had en vroeg wanneer dit in Bauska zou plaatsvinden. Ehh, zodra jij het goedkeurt misschien? Ze was enorm verbaasd en zei dat ze vereerd zou zijn om Karolina te ontvangen – en natuurlijk keurde ze ons idee goed. Ook was ze enorm blij met mij en “Renārs” (ze wist niet eens meer hoe Renaud heette), want wij zijn erg waardevol voor het BJC. Gelukkig was dit samenzijn snel voorbij, want ik had het moeilijk om mijn gezicht nog langer in een plooi te houden. Karolina gaf mij en Renaud een nog een korte rondleiding door Rēzekne en we genoten van een drankje aan het water, om onze aankomende workshops te vieren.

[228] Trešdiena 14. septembris // Woensdag 14 september
Het was de dag van mijn deadline voor de BJC50-website en ik had zo ongeveer niks gedaan. ’s Ochtends heb ik nog mijn stinkende best gedaan om de boel een beetje te redden, waarna ik met lood in mijn schoenen naar de meeting met Veronika vertrok. Gelukkig was Veronika in een verdacht goede bui en kwam ze gezellig aan met thee en taart. Ze maakte er geen probleem van dat ik mijn werk niet af had en we hebben een nieuwe planning gemaakt.

’s Middags had ik mijn BJC50-workshop, maar Madara had beloofd dat ik niet meer met jonge kinderen hoefde te werken, want dat werkt namelijk niet. Als er wel kinderen zouden komen, zou zij ze wegsturen en ze uitnodigen om naar mijn andere (en meer geschikte) workshops te komen. Om 15:00 uur stonden er een paar kinderen klaar en was Madara weer nergens te bekennen. Na een paar telefoontjes had ik haar gevonden, maar ze had het te druk om mij te komen helpen. Uit wanhoop heb ik de receptionist maar om hulp gevraagd – hij spreekt gelukkig wel iets van drie woorden Engels, dus dat was een succes. Wat een schijtzooi.

De rest van de middag heb ik mij in het kleine kantoortje opgesloten (nee, niet de wc – al staan er ook wc-potten in sommige kantoren hier). Ik heb aan een paar posters gewerkt voor mijn nieuwe workshops, die ik in oktober ga geven. Daarna kwam Madara mij halen om met haar te praten. Ze had Solvita meegebracht als vertaler – ze had blijkbaar eindelijk door dat onze communicatie in het Engels niet echt werkt. We hebben een goed gesprek gehad en Madara was heel eerlijk en open over wat er allemaal speelt. Ik denk dat we elkaar nu wat beter begrijpen. Ook begrijp ik nu waarom iedereen ineens zo makkelijk en meegaand is, want het BJC is op de hoogte gesteld van het aankomende bezoek van het Nationaal Agentschap en ze schijten zeven kleuren.

[229] Ceturtdiena 15. septembris // Donderdag 15 september
Vandaag bracht ik mijn werkdag weer in het kleine kantoortje door, want ik moest een paar posters afmaken en het is daar zo lekker rustig. Mijn rust werd helaas ruw verstoord door Madara, die mij kwam vertellen dat ik daar weg moest. Ze had Benita gebeld en het kantoortje is vanaf nu verboden terrein. Als compromis zou ik volgende week eindelijk mijn eigen sleutels voor de multimediastudio krijgen. Deze grap heb ik eerder gehoord, maar ik wacht het rustig af.

[230] Piektdiena 16. septembris // Vrijdag 16 september
Ik begon de dag weer vroeg met posters maken en daarna heb ik mijn illustratieworkshop voorbereid. Ik was er helemaal klaar voor: ik had een leuke les bedacht en ik had er zin in. Helaas was er op Facebook een verkeerde tijd gecommuniceerd en kwam er dus maar één jongetje opdagen. Normaal gesproken zou dit niet zo’n probleem zijn, maar hij sprak geen Engels en ik was weer alleen. Ik probeerde met hem in het Lets te praten en hij heeft een paar tekeningetjes gemaakt, maar daarna had hij geen zin meer en ging hij spelletjes spelen op z’n tablet. Later kwam zijn zusje nog langs: een creatief meisje, die ook een beetje Engels spreekt. Hopelijk komt ze volgende keer weer en wordt het wat drukker, want ik heb toch echt een groepje nodig om mijn ideeën uit te voeren.

Na deze mislukte workshop ging ik snel naar huis, want we hadden een Letse les in eigen keuken. Solvita had weer een enorme berg komkommers voor ons mee, die we gingen inmaken (en nee, niet met komkommervoetbal, maar in een pot). We hebben het hele inmaakproces doorlopen en we hebben tien potten met groente gevuld. ’s Avonds bleven Renaud en ik in onze creatieve bui hangen en hebben we een bidonhouder voor op zijn fiets gemaakt. Hij zou de volgende dag meedoen aan een race en hij wilde een flesje water meenemen, dus we moesten iets bedenken. Uiteindelijk hebben we een prachtige houder gemaakt van een oude pantoffel, een touwtje uit zijn capuchon en een rol ducttape.