Labvakar! Jā jā, daar ben ik weer met de nieuwste Baltische belevenissen van Stefānija Šmite. De laatste week was het hier erg afwisselend – en niet alleen het weer. De ene dag is het nog koud en nat en de volgende dag is het weer dik 30°C. De ene dag is alles leuk en geweldig en de volgende dag ben ik weer op het werk en haat ik dit project meer dan ooit. Momenteel ben ik een soort tikkende tijdbom en het duurt niet lang meer tot ik ontplof. Tenzij ik binnenkort met tedere handjes word ontmanteld, natuurlijk. Daar kunnen we altijd nog op hopen.
Naast het werk heb ik me gelukkig wel weer prima vermaakt: ik ben naar Sigulda en Turaida geweest, heb aan een touwtje in de Letse bossen gehangen, ben in een Smurf veranderd en ik heb eindelijk in de Baltische Zee gezwommen. Ik wens jullie weer veel leesplezier met al deze avonturen: geniet van de mooie plaatjes en neem de rest met een korreltje zout. Of peper, of wat dan ook om het beter te laten smaken. Atā!
[169] Svētdiena 17. jūlijs // Zondag 17 juli
Het was zondag en ik wilde deze (tot nu toe) treurige week toch nog een beetje leuk afsluiten, dus ik besloot om een tripje binnen Letland te maken. Sigulda en Turaida stonden al een tijdje op mijn lijstje, want ik zag er altijd mooie foto’s van voorbijkomen. Tijd om deze schoonheid eens met mijn eigen ogen te bekijken.
Na een paar uur in de bus kwam ik aan in de historische stad Sigulda. Ik ging meteen naar het kasteel, want de rest van de stad was tenslotte niet zo spannend. Er was een oud en een nieuw kasteel, omgeven door mooie tuinen met veel bloemen. Ik wilde ook het kasteel van Turaida bezoeken en ik besloot om daar lopend heen te gaan. Volgens de bordjes was het maar 5,5 km ver, dus dat moest goed te doen zijn. Waar ik niet aan had gedacht was dat ik me in de heuvels bevond en dat ik om de rivier heen moest lopen. Het duurde dus ietsje (lees: een paar uur) langer. Onderweg kwam ik de mooiste verrassingen tegen, waarvan ik helemaal niet wist dat die hier waren. Zo liep ik door het prachtige Gaujas Nationaal Park en kwam ik per ongeluk in de grootste grot van de Baltische Staten terecht.
Na een paar uurtjes klimmen, zag ik in de verte het kasteel van Turaida: eindelijk! De bossen stopten en ik kwam uit op een weg, waaraan het museumreservaat lag. Ik had eigenlijk geen idee wat dit was, maar voor een paar euro mocht ik daar als “student” naar binnen, dus dat was het wel waard om een kijkje te nemen. Ik kwam uit in een prachtig park met beeldentuinen en spannende routes door de natuur (leg een paar dikke takken op een berg modder en de Letten noemen het een trap). Ook waren er verschillende huisjes waar oude ambachten werden uitgeoefend en kon ik het kasteel van binnen bewonderen. Helaas had ik hier allemaal geen tijd voor, want ik moest op tijd terug naar Sigulda, om daar de laatste bus te halen.
Ik heb nog even van de natuur genoten en begon toen aan de terugweg. Ik had geen zin om weer door de heuvels en bossen te klimmen, dus ik liep langs de autoweg terug naar Sigulda. Nu kan ik jullie vertellen dat twee uur lang een berg oplopen eigenlijk niet echt een verbetering was. Erg veilig was het ook niet, maar in Letland is het heel normaal om als wandelaar op een hoofdweg te lopen: er staan zelfs bankjes langs de kanten. Ook de fietsers zijn gewoon welkom op de weg en ik heb vele Nederlandse gezinnen de beentjes uit hun lijf zien trappen. Arme stakkers.
Na een lange wandeling kwam ik uitgeput weer aan in Sigulda en kon ik gelijk de bus in. Ik was kapot en ik had weer een hele collectie nieuwe muggenbulten – ik wist niet dat er na mijn strandwandeling van vorige maand nog bultvrije plekjes op mijn huid waren, maar ze hebben ze gevonden. Na twee lange busritten was ik weer terug in Bauska, waar ik Renaud thuis aantrof. Hij was zowaar teruggekomen uit Frankrijk (en hoe vroeg zich nu al af waarom). Deze dag was een mooie afsluiting van de week en ik wil nog wel een keertje terug naar Turaida om de rest te bekijken. In de herfst schijnt het daar ook prachtig te zijn, dus wie weet. 
[170] Pirmdiena 18. jūlijs // Maandag 18 juli
De spierpijn in mijn benen was ongekend, maar toch vond ik de kracht om naar het jeugdcentrum te lopen. Renaud bleef thuis en dat had ik eigenlijk ook gewoon moeten doen. Het BJC was leeg en verlaten – wat deed ik hier eigenlijk?
[171] Otrdiena 19. jūlijs // Dinsdag 19 juli
Vandaag ben ik weer even naar het jeugdcentrum gegaan, want Kaspars en Kristers wilden Novuss spelen. Ze hadden een lekkere Letse honingtaart voor ons mee, dus dat was het wel waard. Helaas (of gelukkig?) moesten de jongens snel weer naar huis, dus kon ik ook weer gaan. Renaud bleef in het BJC en ik heb thuis lekker films gekeken en een leuk reisje geboekt naar Tallinn en Helsinki. September wordt een mooie maand.
[172] Trešdiena 20. jūlijs // Woensdag 20 juli
Na twee nutteloze werkdagen besloot ik om vandaag maar weer eens thuis te blijven. Ik heb een paar films gekeken en een rondje hardgelopen. ’s Avonds heb ik weer eens als vanouds met Renaud gekookt en gegeten en dat was eigenlijk toch wel erg gezellig. Moeten we vaker doen.
[173] Ceturtdiena 21. jūlijs // Donderdag 21 juli
Weer een spannende dag! Ik ben even naar het jeugdcentrum geweest en ik heb Novuss gespeeld met Kaspars en Kristers. Toen zij naar huis gingen was er niemand meer, dus gingen Renaud en ik naar het rode gebouw, om te kijken of daar iemand was. Op twee secretaresses na was het gebouw verlaten, maar er is daar wel een werkend toilet – het was dus geen nutteloos bezoek. Daarna ben ik weer naar huis gegaan, want ik zag het nut niet om nog langer te blijven.
[174] Piektdiena 22. jūlijs // Vrijdag 22 juli
Vandaag was onze nieuwe projectcoördinator Mother/Madara in het jeugdcentrum. Blijkbaar was ze al een week aan het werk, maar op een andere locatie, want ze had geen sleutel. Wat een goede reden – ik ben benieuwd wat ze daar allemaal gecoördineerd heeft in haar eentje. Ook leuk dat ze ons even heeft verteld dat ze de baan heeft aangenomen en is begonnen. Van iemand met een bachelor in journalistiek en communicatie had ik toch iets meer verwacht. Maar ja, ze spreekt eigenlijk ook geen Engels en begrijpt geen woord van wat wij zeggen. Wat een aanwinst voor de organisatie.
[175] Sestdiena 23. jūlijs // Zaterdag 23 juli
Wat een saaie dag. Ik ben aan deze blog begonnen, heb wat was weggewerkt, films gekeken en een beetje doelloos door het dorp gelopen. Ik moet mijn weekenden echt wat meer opvullen met leuke uitstapjes, want in Bauska blijven is bijna dodelijk.
[176] Svētdiena 24. jūlijs // Zondag 24 juli
Gelukkig werd de week wel weer goed afgesloten, want vandaag ging ik met Renaud en Juris naar het klimpark Mežakaķis, in de bossen van Riga. Gehuld in onze klimtuigjes hebben we obstakels getrotseerd en getokkeld op grote hoogtes. Er waren meerdere parcours in het park en alles werd steeds hoger, zwaarder en moeilijker. Na wat makkelijke parcours (die stiekem al eng waren) begon ik dapper aan de “Green Extreme”. Het begon wel redelijk, maar toen moest ik over een paar hangende boomstammetjes klimmen. Nu heb ik totaal geen balans en die dingen schommelen als een gek, dus na een paar stappen pleurde ik eraf. Normaal gesproken is dat geen probleem, want je hangt aan een safety line, zodat je nooit in de diepte valt en je jezelf gewoon weer kan optrekken. Helaas klapte ik op de staalkabels, bleef ik aan mijn voet hangen en kon ik dus geen kant meer op. Ik hing in een soort ongewenste spagaat te spartelen – dat was vast een mooi gezicht.
Juris hing een paar obstakels voor mij in de in de touwen, zag mij hangen, sprong naar beneden, bevrijdde me en tilde me zo even boven zijn hoofd weer naar de grond. Wow. Volgens mij is hij eigenlijk een superheld. Inmiddels was ik een soort wandelende bloeduitstorting (die kabels komen hard aan), maar ik was gered en vrij, dus we konden aan het volgende parcours beginnen. Helaas bleek het al snel dat ik totaal geen kracht meer over had, dus bleef ik even aan de grond. Ondertussen deden Renaud en Juris een paar parcours voor gevorderden en kon ik ze vanaf beneden uitlachen en wat foto’s maken. Samen hebben we nog het zwarte parcours afgelegd (ik deed de korte route) en daarna moesten de mannen zich nog even bewijzen op het witte en meeste zware parcours. Ik heb ze nog nooit zo hard horen gillen en ze kwamen onder de wonden en blaren terug, maar ze hebben het gered.
Na al deze inspanningen zijn we samen met Juris zijn broer, Jānis, naar het strand in Vecāķi geweest om even bij te komen. Ik heb eindelijk in de Baltische Zee (of de Golf van Riga) gezwommen en het was echt heerlijk warm. Een perfecte afsluiting van een leuke dag.
[177] Pirmdiena 25. jūlijs // Maandag 25 juli
Zo. Veel. Spierpijn. Mijn blauwe plekken waren goed aan het kleuren en ik leek wel een Smurf. Ik wilde eigenlijk thuisblijven, maar ik kreeg bericht van mijn mentor Dmitrijs, dat we “moesten praten”. Ik ging ervan uit dat hij lucht had gekregen van de situatie in het BJC en dat hij dit wilde bespreken. Dat zou niet meer dan losgisch zijn, dus ik sleepte mijn brakke lijf naar het jeugdcentrum om Dmitrijs daar te ontmoeten. Na een uur wachten kwam hij eindelijk opdagen, maakte een paar domme grappen en zei dat hij een designer nodig had voor een paar projecten. Natuurlijk. Niks geen hoe-gaat-het of interesse; hij zocht gewoon een gratis arbeider. Nu heb ik zijn jongeren eigenlijk wel nodig voor mijn eigen projecten, dus met hen wil ik wel werken. Maar verder, pfff… We zien wel hoe het loopt.
In de tijd dat ik op Dmitrijs wachtte, had ik Madara een e-mail gestuurd, om een paar vrije dagen aan te vragen. Ze kwam een uurtje later met de uitgeprinte e-mail naar het BJC, om mij te vragen hoe zij deze dagen voor mij moest vullen. Ehm, niet? Ik wil deze dagen namelijk vrij. Ze begreep er niks van en zei dat we volgende week wel zouden bespreken welke activiteiten we op deze dagen konden inplannen. Zelfs bij de woorden “vrij” en “vakantie” ging er geen lichtje branden. Ik dacht eerst dat ze misschien een gehoorprobleem heeft, maar blijkbaar kan ze ook niet lezen. Binnen een kwartier was Madara alweer weg (dat zijn nog eens mooie werktijden) en wilde ik ook naar huis gaan, maar toen stonden Kaspars en Kristers ineens voor mijn neus. Ik ben nog even gebleven om Novuss met ze te spelen – vanuit een stoel, want ik had echt geen kracht meer. Maar zelfs met deze handicap was ik nog onverslaanbaar. 😉
[178] Otrdiena 26. jūlijs // Dinsdag 26 juli
Smurfin bleef vandaag thuis, want werk is nutteloos en blogs schrijven zichzelf ook niet. Ik heb een brief naar het Nationaal Agentschap geschreven en de rest van de dag naar een schermpje gestaard, om een zogenaamd leuk verhaaltje voor de thuisblijvers te posten. Soms staat het me ontzettend tegen om weer een blog te posten en voelt het als een verplichting, maar toch blijf ik het doen. Waarom? Ik weet het niet. Niet voor de lezers in ieder geval, want dat zijn er naar mijn weten niet erg veel (of wel? Reageer eens, stiekemerds!). Misschien is het gewoon fijn om soms een beetje openbaar te klagen en alles op een rijtje te zetten. Ik heb mijn blogs eigenlijk nooit meer teruggelezen; ik zwaai ze uit en gooi ze de wereld in, maar ik zie ze nooit meer terug. Soms vergeet ik ook gewoon wat ik hier zes maanden lang heb gedaan – waarschijnlijk meer dan ik op dit moment denk. Best een geruststellende gedachte.
En hey, er komen nog zes maanden aan. Wordt vervolgd. xx
HOI ❤️
Hoi Steef,
je blog leest als een spannend verhaal. Ben elke keer weer benieuwd wat je nu weer beleefd hebt. Jammer dat zaken niet lopen zolas verwacht, wel goed dat jezelf koers blijft bepalen. Je hebt in ieder geval een paar leuke dingen in het vooruitzicht en je weet nooit hoe de zaken zich verder gaan ontwikkelen,
groetjes,
Aad.
Prachtige foto’s weer Steef. Je avontuur in het klimpark doe ik je niet na haha. Ziet er op de foto’s gevaarlijk uit dus ik snap dat je bont en blauw was erna. Hoop wel dat he de blogs blijft schrijven en posten. Zo weten we wat er allemaal speelt bij je. We leven met je mee en balen van de slechte omstandigheden waaronder je je werk moet doen.
Hoi, nou nou nou wat moet ik hier nu weer mee? Het is misschien wel een goed idee om je oude blogs eens terug te lezen. Je zal zien dat het niet alleen maar kommer en kwel was. En in deze blog heb ik ook weer hele leuke/spannende/angstaanjagende maar ook zeer saaie momenten ontdekt. Naar Turaida ben ik helemaal nieuwsgierig geworden, ik merk al dat er nog veel ontdekt kan worden in Bauska/Letland en omgeving
Het filmpje en de foto`s van jou bungelend in en tussen de bomen….en dan de foto van je arm!! Je moet maar durven hè? Het parachute springen is straks voor jou iig een eitje (nu ik nog 
) En blijf alsjeblieft doorgaan met je blog, al reageert er bijna niemand op. Het is ook een prachtig logboek voor jezelf voor later!! Liefs en een dikke kus van mam XXX 😉