Uitglijdgevaar en een leeg jeugdcentrum

Labvakar! Hier weer een klein blogje over mijn leven in het koude en glibberige Letland, waar de winter al in volle gang is – en dit is nog maar het begin…

Het is nog steeds flink koud in Bauska, maar de sneeuw is alweer aan het smelten. Helaas bevriest het ’s nachts weer en valt er ondertussen nieuwe sneeuw (of regen – het is in ieder geval nat en koud), dus de straten zijn spiegelglad. Ik ben al goed op m’n muil gegaan toen ik van de week het vuilnis buiten zette. Gelukkig heeft Boukje mij winterschoenen gestuurd en ga ik de komende maanden warm overleven.

Verder is er weinig gebeurd deze week. Ik heb geen nieuwe avonturen beleefd, dus deze blog is een beetje saai, maar ik kan jullie mijn dagelijkse beslommeringen natuurlijk niet onthouden. Daar gaan we weer!

[284] Trešdiena 9. novembris // Woensdag 9 november
Madara was nog steeds ziek, dus ik zag het nut er niet van in om naar het werk te gaan; in een leeg gebouw word ik tenslotte niet gemist. Daarom heb ik vandaag een dagje thuis gewerkt. Ik heb posters gemaakt voor mijn aankomende evenementen en ik heb de decemberplanning afgerond. De laatste maand van het jaar is weer goed gevuld met creatieve workshops. Nu maar hopen dat er iemand komt opdagen.

[285] Ceturtdiena 10. novembris // Donderdag 10 november
Wederom een saaie dag. Ik ben ’s middags maar wel naar het jeugdcentrum gegaan, want Madara had alweer te horen gekregen dat Renaud en ik gister niet aanwezig waren. Best knap – en best nutteloos. Ik zat vandaag dus braaf in mijn eentje in een leeg gebouw, een beetje Sinterklaas-schoentjes te knutselen. ’s Avonds kwam Andris op visite en heb ik hem geholpen met een poster te maken. Ook heeft hij mij geholpen met al mijn drukwerk naar het Lets te vertalen (want dat doet dus ook niemand voor me, als er niemand in het BJC aanwezig is). Andris is de beste.

[286] Piektdiena 11. novembris // Vrijdag 11 november
Vandaag zou ik eigenlijk vrij zijn en een weekendje naar Tallinn gaan met Hans en Moniek, maar Hans z’n boot ging stuk en Moniek kon geen vrij krijgen, dus dat feest ging niet door. Dus jullie raden het al: het werd weer een eenzame dag in het BJC. Als kers op de taart waren ook de deuren van het trappenhuis weer op slot gedaan en kon ik dus niet eens naar de studio, waar al mijn teken- en knutselspullen liggen. Toen ik Mārtiņš eindelijk had gevonden en hij de deuren voor mij open deed, bleken mijn spullen niet meer in de studio te liggen. Fijn. Wat hou ik toch van deze plek.

Blijkbaar was het vandaag “Lāčplēša diena”: één van de belangrijkste feestdagen in Letland. Natuurlijk wist ik van niks, maar het verklaarde wel waarom we al de hele week met een Lets vlaggetje op onze borst moesten lopen (die ik overigens eerst op z’n kop had hangen en daarna was kwijtgeraakt, dus ik had al geen vrienden gemaakt). Lāčplēsis is één of andere belangrijke held uit een oud Lets gedicht. Hij had een beer vermoord, maar zijn moeder was ook een beer ofzo. Ik heb het verhaal nu een paar keer gelezen, maar ik begrijp er weinig van. Ik wist alleen dat Lāčplēsis een biermerk is. Maar goed, vandaag moesten we dus kaarsjes branden in de vensterbank en met fakkels lopen ofzo. Heb ik niet gedaan – sorry, Letten.

’s Avonds kwam Renaud ineens thuis, met zijn zusje, waarmee hij blijkbaar in Polen was. Het excuus dat hij had gebruikt om vorig weekend niet mee te gaan naar Tallinn, was nu dus werkelijkheid geworden. Renaud was helemaal gezellig en vertelde verhalen over zijn trip, liet foto’s en filmpjes zien en hij praatte honderduit. Ik wist niet wat me gebeurde. Z’n zusje was ook erg aardig en we hebben leuk zitten praten (terwijl Renaud uiteraard zijn specialiteit pasta-met-gehakt voor haar klaarmaakte). Blijkbaar doet het de stille fransoos goed om een familielid te zien.