Sveiki, lezers! Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten op een nieuwe blog; ik heb gewoon echt geen tijd gehad. Zie het maar als iets positiefs. 
Zondag is voor mij altijd een beetje een euforische dag, omdat ik dan terugkijk op een (meestal) leuke week. De afgelopen twee weken heb ik weer van alles meegemaakt: van de nog steeds saaie werkdagen in het jeugdcentrum tot superleuke evenementen en geweldige weekenden. Zo blijft alles mooi in balans. En ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat ik een beetje van Letland ben gaan houden. Dat het project niks voorstelt maakt me eigenlijk niet eens meer zo veel uit, want het wordt ruimschoots goedgemaakt door alle mooie dingen die ik zie en doe.
De laatste twee weekenden heb ik goed gebruik gemaakt van mijn vrije tijd en ben ik gaan reizen binnen Letland. Ik ben helemaal naar het westen gegaan om een medevrijwilliger op te zoeken in Liepāja, ik ben naar Jelgava geweest en ik heb mijn vrienden in Tukums bezocht. Vooral dit laatste bezoek was erg gezellig en geslaagd, zoals jullie op de foto kunnen zien. (V.l.n.r.: Zsófia uit Hongarije, Paula uit Duitsland, ik, mijn Franse flatgenoot Renaud, Leonardo uit Italië en Ruben uit Portugal.)
Hierbij weer een verslag van mijn Baltische belevenissen!
[51] Pirmdiena 21. marts // Maandag 21 maart
Vandaag ging ik vroeg naar het BJC, want ik had internet nodig om mijn belastingaangifte te doen en wat rekeningen te betalen. Renārs was er ook en hij gaf mij een sleutel van het jeugdcentrum: onafhankelijkheid! Ook stelde hij voor om een huissleutel bij te laten maken, zodat Renaud en ik niet meer als Siamese tweeling door het leven hoeven te gaan. We gingen naar een bedrijfje en binnen dertig seconden stonden we weer buiten met een nieuwe sleutel. Dat ging wel erg makkelijk. Volgens Renārs gaat het ook niet om veiligheid, maar doen de Letten de deur alleen maar op slot zodat er niet per ongeluk een dronkaard binnenloopt.
Toen we weer in het BJC waren kwam Renaud de huissleutel halen (hij was blijkbaar in Finland) en hij had honger, dus we gingen lunchen. Met een gevuld buikje heb ik vervolgens mijn poster voor Vecsaules pamatskola afgemaakt en deze nog twintig keer aangepast vanwege spelfouten. Stuur een buitenlander dan ook gewoon meteen de goede tekst… Daarna kwam Ģirts (de kale fotograaf en blijkbaar ook onze buurman) ons halen met een auto vol spullen. Toen we bij ons appartement aankwamen stonden Renārs en Andris al voor de deur, want we gingen blijkbaar klussen. Alles is hier ook een verrassing. We hebben de badkuip gerepareerd, alle gaten en kieren afgeplakt en een douchegordijn opgehangen. Alleen de douche zelf hangt nog niet, maar dat komt binnenkort. Daarna zijn Renaud en ik aan een nieuwe ronde van de grote schoonmaak begonnen; we komen er wel!
[52] Otrdiena 22. marts // Dinsdag 22 maart
Toen ik mijn kamer uitkwam had prinses Renaud de roze rubberen handschoentjes alweer aan. Hij liep een beetje moeilijk rond in zijn nieuwe superstrakke broek (die enorm was gekrompen in de wasserette) en hij was druk aan het poetsen en decoreren. Hij had een afzichtelijk satijnen bloemengordijn over zijn troon gedrapeerd en de andere helft in de wc gehangen, want “iet looks more bjoetifoel”.
Na deze schoonmaaksessie gingen we naar het BJC, waar ik een uitnodiging voor de premiere van de Vecsaule-film heb gemaakt. Er was vandaag weer een training in aktīvais tūrisms, dus het was superdruk in het jeugdcentrum. We mogen officieel nog steeds niet in de multimediastudio werken, dus er zat niks anders op dan tussen de schreeuwende en rennende kinderen te zitten. Vormgeven is al niet makkelijk als je de taal niet begrijpt, maar in deze herrie kon ik me echt helemaal niet meer concentreren. Ik ben maar met Kārlis en Den Marko gaan spelen, die me foto’s lieten zien van hun vriendinnetjes en hun oma’s. Gelukkig was Juris (de deskboy) er deze week ook weer, dus konden we tussendoor een beetje bij de receptie hangen. Ik was blij dat deze dag voorbij was
[53] Trešdiena 23. marts // Woensdag 23 maart
Na het goede voorbeeld van Renaud stond ik vandaag wat vroeger op om schoon te maken. Gewapend met mijn tandenborstel heb ik alle lichtknopjes en stopcontacten gepoetst en daarna waren de keukenkastjes aan de beurt. Na deze sessie brachten we onze vieze poetsdoeken naar de wasserette en gingen we naar het BJC. Ik moest een aantal certificaten maken voor het Youth Forum wat de volgende dag zou plaatsvinden. Omdat ik geen zin had om weer tussen de overenthousiaste kinderen te werken, verstopte ik mij in de seminarruimte. Helaas hadden Kārlis en Den Marko me al binnen vijf minuten gevonden, maar ze beloofden rustig te zijn en mij niet te storen. En als ze vervelend waren dan tekende ik gewoon een snor op hun gezicht, wat ze stiekem veel te leuk vinden.
Ik heb de certificaten gemaakt en galgje gespeeld met de jongens. Het was best moeilijk raden met hun bijzonder gespelde Engelse woorden en ze vonden het natuurlijk hilarisch dat ik steeds verloor. Ook waren ze weer lekker baldadig en elke keer als ik de ruimte uit was geweest en weer terugkwam, stond er weer eentje achter de deur om me te laten schrikken. Toch zijn ze wel lief, want ze hebben me geholpen met Lets leren (en ik weet nu alle Letse woorden voor “poep”). Na tien correctierondes waren de certificaten eindelijk goedgekeurd en ben ik gaan douchen, waarna ik me uiteraard weer het apenzuur schrok van een jongetje achter de deur. Daarna heb ik de certificaten allemaal met de hand van een naam voorzien; altijd spannend als je de taal niet spreekt. Toen dit klaar was konden we eindelijk naar huis, waar Renaud mijn kamer ging stofzuigen. Beste huisgenoot ooit. 😉
[54] Ceturtdiena 24. marts // Donderdag 24 maart
Het was de dag van het Youth Forum en het begon al goed, want de bus was zonder ons vertrokken. Gelukkig moest fotograaf/cameraman Mark(els) ook nog vanaf Bauska die kant op en kon hij Renaud en mij ophalen. Iemand had Mark wijsgemaakt dat wij professionals zijn, dus hij was enorm blij dat wij hem kwamen helpen. Wij wisten van niks, maar we gingen er leuk in mee. Toen we in de school in Uzvara aankwamen stonden er al minstens twintig journalisten en fotografen klaar. Een leuk bandje opende het evenement, waarna ik de energizers mocht leiden. Daarna begonnen de jongeren aan diverse workshops en hielpen wij Mark met filmen. Hij vond ons fantastisch en ik moet zeggen dat ik ook een aantal cinemawaardige shots heb gemaakt. Fake it until you make it!
Tijdens de koffiepauze raakte ik aan de praat met Laura: een meisje dat ik wel vaker had gezien tijdens aktīvais tūrisms, maar nooit echt had gesproken. De meeste jongeren hier zijn een beetje verlegen en durven niet goed Engels te spreken, maar als er eentje begint dan volgt de rest vanzelf. Voor we het wisten hadden Renaud en ik dus allemaal leuke gesprekken met jongeren die hiervoor nooit wat tegen ons hebben gezegd. Ze zeiden zelf ook dat ze verbaasd waren hoe leuk het was en hoe makkelijk het Engels spreken ging.
Laura vroeg mij of ik mee wilde draaien met het programma voor de jongeren, dus ik ging undercover als Let. Er waren een hoop interessante onderwerpen en er werden boeiende discussies gevoerd. Na een diner van een berg aardappelen was er een talentenshow: de jongeren dansten, zongen en voerden toneelstukjes op. Daarna heb ik pingpong gespeeld en was het tijd voor “danču danči”: verschillende volksdansen op livemuziek. Het was echt verrassend leuk en we hebben heel erg gelachen. En terwijl ik daar met Renārs zo’n stom volksdansje deed, voelde ik me plotseling heel gelukkig hier in Letland.
Na een paar uur dansen was het tijd voor een damkampioenschap, waar ik dik werd ingemaakt door een paar kinderen. Toch ging ik uiteindelijk nog met een bronzen medaille naar huis. Daarna was het tijd voor nog meer gedans op de beats van DJ Kārlis (die overigens nog steeds zijn snor van gisteren had), kaartspelletjes en andere games. De nacht was lang en slapen deden we niet.
[55] Piektdiena 25. marts // Vrijdag 25 maart
’s Ochtends zat ik als een dooie aan het ontbijt en ik voelde me oud. Gelukkig had er dit keer niemand over me heen gekotst. Alle jongeren waren alweer actief aan het doen en ik zat alleen nog met Renārs aan tafel. Eindelijk hadden we wat tijd om te praten; ik zie er namelijk best wel tegenop dat hij weggaat. Hij is misschien niet de beste projectcoördinator, maar hij is wel goed voor het BJC en de jongeren zijn gek op hem.
Na de ochtendgymnastiek (kill me, please) ging ik met Aleksandrs mee naar ons checkpoint bij een bushalte; de jongeren hadden namelijk een soort speurtocht. Bij ons punt moesten ze twee dozen optillen, een grote en een kleine, en raden welke het zwaarste was. Op twee jongeren na had iedereen het fout. Na dit koude avontuur gingen we weer terug naar de school en werd het Youth Forum afgesloten met de eindscores en een speech. Daarna gingen we weer met de bus naar Bauska, hebben we de spullen teruggebracht naar het BJC en zijn we wat slaap gaan inhalen. Het was een leuk en geslaagd evenement, maar ik was kapot.
Na een dutje gingen Sufje en Dufje naar Rimi om water en een worst te kopen: onze primaire levensbehoeftes. We waren niet helemaal helder, dus ik kreeg winkelmandjes op mijn hoofd en Renaud liep tegen de deur. In zijn verdediging: de schuifdeuren hier gaan maar half open en we lopen er regelmatig tegenaan. Na het eten zijn we maar weer gaan verder gaan slapen.
[56] Sestdiena 26. marts // Zaterdag 26 maart
Eerder deze week kwam ik via een EVS Facebook-groep in contact met Alexandru: een Roemeen die EVS in Liepāja doet. We spraken af om met het paasweekend wat plaatsen te bezoeken en Letland te ontdekken. Ik had nog nooit eerder met een vreemde afgesproken, maar het avontuur riep en ik antwoordde.
Op station Riga ontmoette ik Alexandru. Het bleek een piepklein mannetje te zijn en hij was erg, ehm, speciaal. Ik had hem niet ouder dan veertien geschat, maar hij bleek al dertig te zijn: dit was dus echt zijn allerlaatste kans om EVS te doen. We namen de trein naar Majori (het centrum van de populaire badplaats Jūrmala) waar we rond hebben gelopen en natuurlijk het strand hebben bezocht. Na een lange wandeling genoten we in een klein restaurantje van de traditionele Letse gerechten “siļķe kažokā” (haring in een bontjas) en “pelēkie zirņi ar speķi” (grijze erwten met spek). In restaurants probeer ik altijd lokaal en écht Lets te eten en het smaakt me tot nu toe allemaal erg goed.
Na nog een rondje over de boulevard zijn we weer teruggegaan naar Riga, waar we door de oude stad hebben gelopen. Inmiddels had ik al flink wat blaren op mijn voeten, maar gelukkig hadden we een drieënhalf uur durende busrit naar Liepāja in het vooruitzicht en kon ik lekker zitten. Aangekomen in Liepāja gingen we met de tram naar het appartement van Alexandru, wat er echt supermooi uitzag. Het was nieuw, schoon, ruim, compleet… Een enorm verschil met ons smerige Sovjet-stulpje. Voor mij stond er een mooie, grote bank klaar en daar heb ik lekker op geslapen.
[57] Svētdiena 27. marts // Zondag 27 maart
Na een Roemeens ontbijt was het tijd om Liepāja te gaan ontdekken. We begonnen aan het strand en zijn helemaal naar de haven gelopen, om vervolgens het centrum in te gaan. Eigenlijk vind ik steden helemaal niet cool en het was ook veel te druk met al die mensen, trams en herrie.
Op de haven bevindt zich de enige uitgaansgelegenheid van Liepāja: Fontaine. Het is dag en nacht open en het is onderverdeeld in een club en verschillende bars en restaurants. Eén van die restaurant is House of Food en hier kan je het traditionele “Liepājas menciņi” (Liepājas maaltje) eten, wat ik uiteraard moest proberen. Vanaf House of Food hadden we uitzicht op de haven en het leek precies op Den Helder; net alsof ik op Willemsoord zat. Echt heel vreemd.
Na dit lekkere maaltje zijn we met de tram naar een ander deel van Liepāja gegaan. Daar hebben we het bos, monumenten, een oude Sovjet-gevangenis en een Russische kerk bezocht. Daarna kwamen we weer bij een ander strand uit. De Letse stranden zijn best bijzonder en er groeien overal dennenbomen. Ook zijn er vele kleine riviertjes met zeewater, die over het strand lopen; erg mooi allemaal. Na deze tour hebben we in het appartement van Alexandru nog wat gegeten en een paar spelletjes gespeeld. Daarna zijn we gaan slapen, want we zouden de volgende dag vroeg vertrekken om Jelgava te bezoeken.
[58] Pirmdiena 28. marts // Maandag 28 maart
Om 06:00 uur ging de wekker en na weer een Roemeens ontbijt gingen we op pad. De reis naar Jelgava was lang en we kwamen daar tegen de middag aan. Jelgava is de vierde grote stad van Letland en de Europese hoofdstad van de jeugd, dus dat klonk allemaal veelbelovend. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het geen reet zou voorstellen, want we zijn natuurlijk in Letland en daar is maar één “grote” stad en dat is Riga.
We hebben een rondje door het centrum gelopen, maar bijna alles was dicht, dus dat was snel bekeken. Daarna hebben we een voormalig paleis bezocht, dat nu dienst doet als universiteit. Het gebouw stond op een soort eilandje midden in de rivier, dus dat was wel bijzonder. Ook lag er een mooi park omheen. Daarna hebben we in een chique restaurant gegeten, waar ik een pikzwarte hamburger kreeg voorgeschoteld. Hij was verrassend lekker.
Inmiddels was ik echt supermoe en zijn we op een bankje in het centrum gaan zitten om wat uit te rusten en mensen te kijken. Alexandru is een aardige jongen, maar hij is erg vermoeiend. Ik had geen energie meer over en ik kon eerlijk gezegd niet wachten tot ik weer alleen zou zijn. Ik was dan ook zo blij toen ik weer in de bus naar huis zat: alleen ik, de bus, mijn muziek en de eindeloze velden en bossen. In Bauska heb ik nog even lekker gelopen en ben ik vervolgens naar huis gegaan. Renaud had het weekend nuttig besteed en wat dingen in huis gerepareerd. Ook had hij leuke activiteiten bedacht die we in het BJC kunnen organiseren. Kārlis had ook allemaal ideeën en wil leren koken en excursies doen. We hebben besloten om maar wat tijd en energie in hem te investeren; hij is tenslotte één van weinige jongeren die we hebben.
Die avond hebben we ook nog een brief voor Benita (de directrice van het BJC) opgesteld. Renārs zou de volgende dag een vergadering met haar hebben en hij had ons beloofd om onze problemen met haar te bespreken. Zo heb ik bijvoorbeeld echt een werkplek nodig, maar de multimediastudio is nog steeds verboden terrein. Het gaat zelfs zo ver dat de sleutels zijn afgenomen, er een alarm op de deur zit en zelfs de schoonmaakster er niet meer mag komen. Helaas kunnen we zelf niet met Benita praten, want ze spreekt geen woord Engels. Onze hoop is op Renārs gevestigd.
[59] Otrdiena 29. marts // Dinsdag 29 maart
De werkweek was weer begonnen en we gingen naar het BJC. Juris wachtte op ons met een mandje gekleurde eieren, om een soort verlaat Pasen te vieren. We deden een traditioneel Lets wedstrijdje eitje tikken, om de eieren vervolgens op te eten met zout, want dan zouden we dit jaar niet liegen (?). Juris vroeg ons of we wel geschommeld hadden met Pasen, omdat dat ons volgens de legende het hele jaar zou beschermen tegen muggenbeten. Nu had ik heel toevallig in Liepāja bij de gevangenis op een schommel gezeten, dus ik ben dit jaar veilig. 😉
We zouden vandaag onze leerplannen en problemen met Renārs bespreken, maar hij was hem alweer gesmeerd. Ook had hij niet met Benita gepraat. Prima, een vrije middag voor ons. Kārlis vroeg me mee naar de bibliotheek, want daar zou volgens hem iets leuks gebeuren. Dat klonk beter dan niks doen, dus ik ging met hem mee. Helaas bleek “iets leuks” een meeting van Dmitrijs en BM Studio te zijn, waar ze alleen maar planningen bespraken en in het Lets ouwehoerden. Aan het einde van de de meeting hebben we nog wel een grappig spelletje gespeeld, maar de rest was voor mij nogal zinloos. Toen we weer terug waren in het BJC heb ik de rest van de tijd met Juris gepraat, want hij denkt eraan om EVS te gaan doen en hij wil niet als Renaud en ik eindigen. Tips om dit te voorkomen heb ik niet, maar het was leuk om met iemand van m’n eigen leeftijd over projecten en reizen te kunnen praten.
[60] Trešdiena 30. marts // Woensdag 30 maart
We hadden een boor van Renārs geleend en Renaud was alles aan het repareren (of slopen, het gaat niet altijd goed). Gisteravond hadden we de planken in de badkamer verplaatst en vandaag zou Renārs de douche komen ophangen. Ik denk dat hij het alweer vergeten was, want hij kwam niet. We hadden vandaag ook eerder in het BJC afgesproken om onze leerplannen te bespreken, maar toen we daar waren belde Renārs mij om te vragen of we thuis waren. Zucht. Uiteindelijk kwam hij ook naar het jeugdcentrum, maar hij moest al snel weer weg. Het schiet allemaal weer lekker op.
Ik liep flink te balen, want soms voelt het echt alsof ik hier mijn tijd verdoe. Ik ben EVS gaan doen om me nuttig te voelen en om iets zinnigs met mijn leven te doen, maar ik heb me nog nooit zo nutteloos gevoeld als hier in het jeugdcentrum. Er moet echt iets veranderen, dus heb ik een gesprek met Dmitrijs aangevraagd. Het is tenslotte zijn taak om ons te helpen, dus hopelijk gaat hij dit nu ook echt doen. Daarna heb ik mijn reis- en voedseladministratie gedaan en ben ik mijn haar gaan wassen in het BJC, want dat kan thuis dus nog steeds niet.
Toen we ’s avonds weer thuis waren kwam Juris ons een tang brengen, zodat we nog wat dingen konden repareren. We hebben nog gezellig een biertje gedronken, wat gegeten en plannen gemaakt om wat leuke dingen te ondernemen in Letland. Naast Andris is Juris ook mijn LievelingsLet.
[61] Ceturtdiena 31. marts // Donderdag 31 maart
Ik werd ’s ochtends verrast door een bezoekje van Renārs die zijn boor kwam halen. Wij hadden onze douche nog niet opgehangen, maar dat kon hij nu dus mooi voor ons doen. Binnen vijf minuten was alles gefixt en ik vroeg me af of dat niet een maand eerder had gekund. Maar goed, we kunnen dus eindelijk douchen!
In het BJC heb ik een planning gemaakt voor april. Benita heeft mij toestemming gegeven om de multimediastudio te gebruiken, maar dan wil ze wel precies weten waar ik van uur tot uur ben en wat ik doe. Onze planning verandert iedere dag, dus dit is eigenlijk compleet zinloos, maar we doen maar wat we moeten doen. Hierna hadden we weer een vrije middag, want onze Letse les ging weer niet door. We aten stroopwafels en ik heb Uldis van Bauskas Dzive een mailtje gestuurd, met de vraag of ik daar misschien iets kan doen. Ik verveel me hier ook maar een beetje. Renārs kwam nog wel met het idee dat we wel een Erasmus+ project kunnen schrijven. We hebben amper vier weken tot de deadline, maar waarom ook niet? Ik ben al lang blij als ik iets te doen heb.
Om 17:30 uur was het tijd voor dansles (wie had gedacht dat ik deze woorden ooit zou typen?). We begonnen vandaag met salsa en bachata en ik was de danspartner van leraar Renaud. Dat was niet zo’n goed idee, maar eigenlijk wel heel leuk. Daarna heeft Juris ons nog een Letse volksdans proberen te leren, maar dat was hopeloos. Ik snap niet dat de Letten dit zo serieus kunnen doen, zonder de slappe lach te krijgen.
[62] Piektdiena 1. aprīlis // Vrijdag 1 april
Na een saaie werkdag gingen Renaud en ik naar Tukums om daar wat vrienden van de On-Arrival Training te bezoeken. Op het station werden we opgewacht door Zsófia en Leonardo. De zon was nog niet helemaal onder en het was nog een beetje licht, dus we konden nog wat sightseeing in Tukums doen. Zsófia leidde ons rond en hoewel Leonardo ook al twee maanden in Tukums woont, was hij nog het meest onder de indruk van de tour. Daarna zijn we naar het appartement gegaan, waar de vrijwilligers met zijn vieren wonen. Na een intercultureel feestje van Franse karaoke, Hongaarse koekjes en vieze Letse drankjes was het tijd om het nachtleven van Tukums te verkennen.
In het dorp zijn er welgeteld twee bars die na 22:00 uur open zijn. Niet veel, maar het zijn er twee meer dan in Bauska. We liepen de eerste bar binnen en werden gelijk toegang geweigerd, omdat we er niet chique genoeg uitzagen. Het was een doodnormale bar en er was verder niemand, maar ze stuurden zonder pardon een groep van zes man weg. Niet heel slim. Bij de tweede bar hadden we ook geen succes en moesten we betalen om binnen te komen, terwijl het daar ook uitgestorven was. Niemand had hier zin in, dus hebben we thuis maar een feestje gebouwd. Dat was stiekem ook veel leuker.
[63] Sestdiena 2. aprīlis // Zaterdag 2 april
Na een uitgebreid ontbijt ben ik met Renaud, Zsófia en Elena naar Engure geweest: een kustgebied vlakbij Tukums. Het was een prachtige dag; gisteren lag er nog sneeuw, maar vandaag leek het wel zomer. Na een flinke wandeling langs de kust, over de rotsen en door het bos kwamen we aan bij een mooie plek om te barbecuen. Deze vuurplaats lag aan de rand van het bos, in de duinen en aan zee. Perfect.
We sprokkelden wat hout om een vuurtje te maken, dronken Lets bier en bakten worstjes. Later werden we vergezeld door Leonardo, Paula, Ruben en Zane. Zeven verschillende Europese nationaliteiten hadden zich verzameld om te barbecuen op dit supermooie plekje in the middle of nowhere.
’s Avonds hebben we weer een klein feestje in Tukums gebouwd met eten, drinken en muziek uit alle landen. We hebben nog een leuk Lets koppel leren kennen en het was echt supergezellig. Jammer dat Tukums zo ver weg is, anders gingen we er zeker vaker naartoe.
[64] Svētdiena 3. aprīlis // Zondag 3 april
Vandaag gingen Renaud en Zsófia naar Ķemeri: één van de mooiste nationale parken van Letland. Ik had graag meegegaan, want een bezoek aan dit park staat hoog op mijn Letland-bucketlist, maar helaas had ik met Dmitrijs afgesproken. Hij is bijna nooit in Bauska en ik had echt een mentorgesprek nodig, want ik heb weinig hoop voor mijn carrière in het BJC. Dus ’s ochtends namen we op tijd de trein, liet ik Renaud en Zsófia onderweg achter en vervolgde ik mijn reis naar huis.
Na drieënhalf uur (en het is maar honderd kilometer vanaf Tukums) was ik weer in Bauska. Dmitrijs kwam eerst ons appartement bewonderen, want dit pareltje had hij nog niet gezien. Na een rondleiding hebben we een kopje thee gedronken, een hoop besproken en alvast wat mogelijke projecten ingepland. Daarna zijn we met de auto naar zijn huis gegaan en heb ik zijn familie ontmoet. Hij heeft een leuke vrouw en een superschattig dochtertje. Ze is bijna drie jaar oud en echt zo’n papegaai, dus ze spreekt nu ook een paar woordjes Nederlands. 😉
Dmitrijs’ huis staat op een enorme lap grond, net buiten het district, op de grens van Rundāle. In de tuin staan allemaal bomen en ze verbouwen hun eigen groente en fruit: wat een droom. Binnen aangekomen kreeg ik een trui, handschoenen en een paar werklaarzen aangereikt. Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar we gingen blijkbaar op het land werken. Ik heb lekker geharkt en ik moet zeggen dat het best therapeutisch was. We verzamelden alle takken op een grote hoop en toen het land mooi schoon was mocht ik de hele boel in de fik steken, whoohoo! Het vuur verspreidde zich echt supersnel en de berg takken was zo verdwenen. Ik word al echt zo’n Lets boertje en ik ben helemaal klaar voor mijn leven als bosjesvrouw.
Na deze fysieke arbeid hebben we lekker gegeten en de huidige situatie in het BJC besproken. Het komt er nu eigenlijk op neer dat we ons heil beter buiten het jeugdcentrum kunnen zoeken. Renārs is overgehaald om nog tot eind mei te blijven, maar daarna zijn we waarschijnlijk op onszelf aangewezen. Er is ook contact geweest met het Nationaal Agentschap in Letland, maar de mogelijkheden die we hebben om bijvoorbeeld van project te switchen brengen een hoop rompslomp met zich mee. Een andere optie is om het project stop te zetten en haar huis te gaan, maar dat is wel het laatste dat ik wil. En trouwens, mijn huis is nu hier.
Maar goed, het is inmiddels al lang nacht en het is tijd om dit geslaagde weekend af te sluiten. Ar labu nakti en hopelijk tot volgende week! xx
[Edit 04/04/2016: foto’s toegevoegd en intro aangepast.]
Ik miste je verhalen al. Heb weer genoten van je avonturen. Hoop voor je dat je project door zal gaan.
Leuke blog Steef. Ik hoop dat je project door blijft gaan.
Whow, wat een lekkere lange blog:) het wachten erop heb je wel beloont hoor. Ik heb hem weer met heel veel trots, plezier en een smile op mijn gezicht gelezen. Dank je wel weer voor zoveel leesplezier!!! XXXX mam.